Stilte

Gade is vijf dagen weggeweest. Naar een stilte-meditatie. Ver weg, althans bijna Nederland uit. Op een soort drielandenpunt tussen België, Zeeland en de Noordzee. Zij tankt dan bij. Het hoofd leeg maken, de geest vullen. We spreken af dat ze me af en toe zal sms’en. Dat kan in stilte. Het zijn haar stiltedagen.  Als ze in de trein zit bellen we nog even. En dan wacht ik op haar eerste berichtje. Dat is zo’n beetje de stilzwijgende afspraak, zij eerst. De eerste dag hoor ik niets van haar, de tweede dag o0k niet. Ik denk dat er een afspraak gemaakt is om helemaal geen contact te hebben met de buitenwereld. Dat de deelnemers aan die dagen dat met elkaar afgesproken hebben. Zou best kunnen. Ik zoek naar een verklaring voor het niets horen. Dan krijg ik de derde dag via mijn email in een reactie op mijn blog  de vraag van Gade waarom ik niets van me laat horen. Of ik niet weet hoe ik op mijn Samsung Galaxy, dat futuristische apparaat moet sms’en? Ik antwoord dat ik dat best weet. En hoor dan verder niets meer. Ik ben dan een meester in het in mijn hoofd halen van allerlei muizenissen. Ik verzoen me met een eenzaam bestaan en nee, bellen doe ik niet. De afspraak is alleen sms’en. Daar houd ik me aan. Ik ben tamelijk rigide in die dingen en respecteer even rigide de afspraak dat ik alleen zal reageren op berichten van Gadezijds. En zo krijg ik geen levensteken op vrijdag meer. En niet op zaterdag en niet op zondag. Totdat ik op zondagmiddag laat de deur hoor. Daar is ze. Gade heeft niet laten weten hoe laat ze met de trein aankwam, zodat ik haar van het station had kunnen halen. Of niets laten weten is maar de halve waarheid. Ze heeft al die dagen geregeld geprobeerd een berichtje te sms’en. Kort daarvoor had ze alle telefoonnummers in haar mobiel opnieuw moeten invoeren. Daarbij was er in mijn nummer een 0 te veel in terecht gekomen. En zo werden het ook voor mij wel heel stille dagen.