Steunkous

Er zijn een paar dingen waarvan ik altijd hoopte dat ze mij niet zouden overkomen. Hoe wankel mijn gebit ook is, mijn tandarts weet met veel kunst- en vliegwerk de boel nog bij elkaar te houden en wordt mij een kunstgebit bespaard. En zo zijn er nog wat zaken die ik met graagte ver van mij houdt. Het zijn tekenen van verval en naderend einde. Een van de dingen die ook tot die categorie behoren zijn steunkousen. Ik associeerde ze altijd met niet meer functionerende vaten en gebrekkige vochtafvoer. Maar ik moet mijn oordeel faliekant gaan bijstellen. Een slechte wondgenezing bracht ook wat vochtophoping in mijn rechterbeen met zich mee. Ik was bij mij huisarts en die schreef mij een elastisch steungevend buisverband voor. Er was enig geharrewar tussen arts en apotheek over de maat en wie die moest bepalen. Betalen moest ik het zelf want om onnavolgbare reden valt dat buiten het vergoedingenarsenaal van mijn ziekenfonds. En zo kwam ik aan dit hulpmiddel.
Toen ik gisteren ter controle bij mijn chirurg in het ziekenhuis was, zag hij mijn elastisch verband. Dat was heel goed , zei hij, maar hij had nog iets veel beters. Een echte steunkous! Ai, hij stelde mij het bewijs van aftakeling voor. Voor mijn eigen welzijn. Zou de genezing en de wondheling beduidend verbeteren. Wie was ik om te weigeren. De gipsmeester werd gevraagd een passend exemplaar aan te meten. Enkel 24 cm., knie 35 cm. Hij heeft een handig apparaat om de kous aan te doen. Zit als gegoten. Of ik hem ooit nog uit krijg en daarna weer aan? Op dat moment kan ik daar alleen maar naar gissen en herinner ik mij verhalen van de hulp die ingeroepen moet worden door thuis- of mantelzorgers om te helpen de kous aan- of uit te trekken.
Het bewijs wordt die zelfde avond geleverd. De kous verzet zich heftig en met veel moeite laat hij zich afstropen. Het is een ware conditietraining.
Het aantrekken vanochtend ging redelijk. Even leek het of de kous niet aan wilde. Maar ik won. En nu dient ze me braaf tot steun. Ik beantwoord weer meer aan het beeld van een oude man. Het wachten is nog op het kunstgebit.