Stem

Ik weet nog hoe ik schrok toen ik voor het eerst mijn eigen stem terug hoorde. Nu is schrikken misschien een iets te groot woord, maar ik was er van overtuigd dat wat ik hoorde niet mijn eigen stem was als ik niet zeker had geweten dat ik kort te voren een tekstje had ingesproken dat nu weer werd afgedraaid. Mijn zwager had een bandrecorder. Een bijzonder bezit waar hij heel zuinig op was. Het was dan ook uitzonderlijk dat hij een opname maakte van mijn stem. Waar hij de bandrecorder eigenlijk voor gebruikte is mij onbekend gebleven. Het leek meer een pronkstuk in de woonkamer, dan dat hij er wat mee deed. Maar wat ik hoorde was een iel geluid dat in niets leek op wat ik als de klank van mijn stem kende. Maar dat is allemaal al heel lang geleden, wel meer dan 60 jaar.
Inmiddels ben ik er aan gewend dat mijn stem uit een luidspreker heel anders klinkt dan ik hem zonder elektronische tussenkomst hoor. Veel nadrukkelijker hoor ik dan de scherpe è en  de in elkaar overlopend  essen en zetten en de vrij consequente verwisseling van ssss en zzzz. Ik ben tenslotte Nijmegenaar en dat accent krijg je er nooit helemaal meer uit. Ik hou van het Nimweegs, maar ik geniet veel meer van iemand met die lichte Twentse tongval die van leuk  lheuk maakt. Dat is een accent dat ik graag hoor.
De laatste jaar is mijn stem aan het veranderen. Het is of er een soort voile over heen aan het komen is. Ik ga ook zachter praten en minder snel. De stem gaat wat ‘bruiner’ klinken. In mijn meest ijdele momenten vind ik het wel sexy, zo’n wat doorrookte stem, zonder dat ik ooit een sigaret heb aangestoken.Zo’n stem waar een barstje in lijkt te zitten.
Vandaag was ik voor controle bij de neuroloog. We nemen wat symptomen van mij aandoening met haar door. Zo’n stem met een kraakje er in, zegt zij, is een duidelijk symptoom. Voor de zekerheid krijg ik een verwijsbrief voor de logopedist mee. Kun je niet vroeg genoeg mee beginnen, zegt zij. Ik vind mijn stem een stuk minder spannend klinken.