Stelletje

Er zijn van die dingen die goed bij elkaar passen. Sterker nog, die ieder voor zich veel minder voorstellen dat dat ze gezamenlijk doen. Adam lijkt niet zonder Eva te kunnen en wat is Bassie nou zonder zijn Adriaan. Doesburg hoort bij mosterd en Gouda vormt zelfs een aardig driemanschap met kaas en kaarsen. Dat soort bij elkaar passende zaken geven mij altijd een goed gevoel. Zo hoort de wereld in elkaar te zitten. De paus hoort bij Rome, Jan Klaassen bij Katrijn en ik, ik hoor bij Gade, zoals Gade bij mij. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik wed dat als ik Peppie zeg, dat u dat dan zonder aarzelen aanvult met Kokkie. Het lijkt wel of heelheid pas ontstaat als er twee ongelijke delen worden samen gevoegd. Daar zijn hele filosofische scholen op gebouwd. Twee delen die samen een harmonisch geheel vormen. Griekse wijsgeren lieten daar hun licht al over schijnen.
De mens, ik in ieder geval, is gesteld op die harmonie, op die twee-eenheden. Natuurlijk ga ik het avontuur van de confrontatie niet uit de weg, zeker als die weer uiteindelijk tot een harmonieus model leidt, maar een enkele keer gruw ik van de onverenigbaarheid van dingen.
Vanmiddag keek ik naar de tweede etappe van de Giro d’Italia. Ik mag graag de Giro of de Tour de France op tv volgen, waarbij het mij dan niet altijd gaat om het wedstrijdverloop, maar om het herkennen van de plaatsen in Frankrijk en Italië waar ik mogelijk ook zelf geweest ben. Vanwege de snelheid van het peloton lukt dat maar zelden, maar dat maakt de pret van het pogen niet minder. De tour hoort bij Frankrijk, de Giro bij Italië. Onlosmakelijk. Maar vandaag ging de tweede Giro-etappe van Haifa naar Tel Aviv. Wat dat betreft ben ik een conservatief. De Giro hoort niet in Israël of enig ander niet Italiaans land thuis. Ook niet toen een paar jaar geleden mijn oer-Nederlandse stad etappeplaats was. Net zo min als ik het passend vond dat de Tour ooit in Dublin en Duitsland startte. Pas op, ooit komt het nog eens zo ver dat de Giro vanwege het grote geld gaat eindigen in Reijkjavik. De Via Dolorosa verplaatsen we toch ook niet naar Schiermonnikoog, die hoort toch voor altijd in Jeruzalem zoals de Vierdaagse in Nijmegen. De wereld is als warrig genoeg. Over een paar dagen is de Giro terug in Italië, waar die hoort. Giro en Italië, de Pipo en de Mamaloe van het wielrennen.