Stedenband

Voor het pand stond al geruime tijd een bord dat het te koop was. Een stadsvilla, al jarenlang functionerend als kantoor. Ik was er vaak, heel vaak binnen geweest. Het pand bood niet alleen ruimte aan het COS, maar later ook aan de medewerkers van de Stichting Stedenband Nijmegen-Pskov. Ik was daar nauw, heel nauw bij betrokken. Eerst als ambtenaar van de gemeente belast met stedenbanden, later, na mijn pensioen, als vrijwillig bestuurder van de steenband. Ik kwam graag in dat pand. Er werkten gedreven en enthousiaste mensen, geïnspireerd door het idee dat we met zijn allen de wereld een beetje beter konden maken door van elkaar, dichtbij en veraf, te leren. In de tijd dat niet de boekhouders aan de macht waren, maar fantasie, durf, elan en visie nog opgeld konden doen. De tijd dat ook de overheid met graagte het particulier initiatief op dit gebied ondersteunde met op zich kleine bedragen, maar voor die gedreven organisaties van levensbelang. Zo in de jaren 80-90 van de vorige eeuw bruiste het. De gemeente staarde niet alleen in zijn eigen navel, maar wierp de blik naar buiten. We hielpen de Russen de winter door, gingen bij elkaar op bezoek, wisselden kennis en ervaring en ook veel persoonlijke vriendschappen uit. Koren bezochten elkaar, theatermakers inspireerden elkaar, bestuurders gingen bij elkaar in de leer, studenten wisselden uit en we zagen dat het goed was.
Maar de wind waait niet altijd in je rug. De tegenbeweging kwam op. De overheid ging kerntaken benoemden en dat bleken er steeds minder te zijn en bij de stadsgrens op te houden. Dat wat als franje werd beschouwd, werd afgeknipt. Maar als je van een vaandel de franje afknipt, blijft er alleen een theedoek over. Maar dat was sommige bestuurders vaak nog te veel. Stedenbanden waren politiek niet meer interessant. Uitwisselingen werden snoepreisjes genoemd en wederzijdse bezoeken werden getoetst op vermeend economisch nut. De menselijke factor werd niet meer meegewogen. Wederzijds begrip, ach wat koop je daarvoor? De ondersteuning van overheidswege stokte.
Naast het bord TE KOOP in de tuin, zag ik dat de rolluiken voor de ramen van het statige pand gesloten bleven. Gisteren zag ik dat het naambord van het COS en de Stedenbandstichting verdwenen waren. Het bord TE KOOP was ook weg. Het pand lijkt een andere bestemming te krijgen. De stedenband is dakloos geworden.