Stavaza

Doorgaans neem ik het leven zoals het op mij afkomt. Een van mijn gespecialiseerde geneesheren noemt mij een blijmoedig mens en ik probeer mij zelf voor te houden dat dat niet ver bezijden de waarheid is. Ik geloof niet dat je veel tijd moet investeren in de dingen die je toch niet kunt veranderen. Gisteren was ik weer eens op bezoek bij de arts, waar ik een groot vertrouwen in heb. Dat was ook mooi op tijd, want ik had en heb het idee dat het niet echt de goede kant op gaat met mijn lijf. De kortademigheid slaat steeds meer toe en de trap  in mijn huis is een barrière die wel is waar nog genomen wordt, maar die het oude postpaard in mij danig laat hijgen. Er zijn wat onderzoekingen gedaan, waar ik van hem de uitslag krijg. Een uitslag waar je niet echt vrolijk van wordt. Mijn nieren zijn zeer fragiel, maar gelukkig nog wel stabiel. Met mij vindt hij het tijd om binnenkort weer eens bij de cardioloog op bezoek te gaan om een aantal zaken bevestigd, dan wel uitgesloten te krijgen. Hij maakt mij en ook Gade duidelijk dat een aantal ingrepen niet meer mogelijk is omdat mijn algehele constitutie die niet zou verdragen en te veel risico’s met zich mee brengen. Het is vooral die mededeling die mij bezig houdt. Het is of de piketpaaltjes die mijn leven begrenzen, wat dichter bij elkaar worden gezet en het gebied waarin ik  mij kan bewegen wat enger, wat kleiner wordt. De grens van, ja van wat eigenlijk, lijkt wat dichterbij gekomen. De mogelijkheid om die grenzen wat op te rekken lijken wat minder te worden. Misschien is het wel zo dat als de grenzen niet meer verruimd kunnen worden je moet zorgen ze wel zo weinig knellend mogelijk te maken.
De nefroloog zet er de vaart in. Vandaag wordt ik gebeld door het maatschappelijk werk van het ziekenhuis. Als voorbereiding op dat wat mogelijk wel, maar mogelijk ook niet gaat gebeuren. Misschien gaan we wel de kleur van de piketpaaltjes uitzoek.