Staartje

Van vroeger ken ik de schijf van vijf. Een handzaam overzicht dat liet zien wat gezond eten was. Nu blijkt er nog steeds een schijf van vijf te zijn, maar die begint met het stellen van een aantal regels. Ja, we zullen eens ergens geen regels voor hebben in dit land. Volgens mij hebben we hier al tijden te maken met een negatieve deregulering. Want ooit werd er deregulering beloofd, dan zul je die krijgen ook. Desnoods negatief. Maar aan onze belofte van minder regels houden we ons.
De regels van de schijf van vijf  zijn eenvoudig: eet gevarieerd, niet te veel en beweeg, eet minder verzadigd vet en veel groente, fruit en brood en eet veilig. Ik hou me daar aan en wekelijks haal ik bij mijn visboer dan ook voor het middagmaal twee nieuwe haringen. Heerlijk. Ze worden vers voor mij schoongemaakt en thuis eet ik ze met een bruine boterham. De schijf van vijf juicht met mij bravo. Gezond en toch lekker, gevarieerd en onverzadigd. En het is niet alleen voor mij genieten. Ook mijn kat Thomas beleeft het als een wekelijks feest. Hij posteert zich naast mijn lunchtafel en wacht geduldig op de hem toegeworpen haringstaarten. Gisteren was het weer zo ver. Maar oei, de visboer vraagt mij als ik de visjes haal: “Zal ik de staartjes er maar vast afhalen?” En alleen maar denkend aan mijn eigen gemak zeg ik ja. Thuis gekomen installeer ik mij aan tafel. Het water loopt mij al in de mond. Zo ook bij Thomas, die al geduldig en likkebaardend zit te wachten. Maar voor hem deze keer geen haringstaartjes. Die liggen bij de visboer in de afvalbak. Verwijtend staart Thomas mij aan. Volgende week zal ik vragen de staartjes aan de vis te laten zitten. Ze zelf weer voor Thomas af te snijden. Want om de visboer te vragen de staartjes apart te verpakken voor de kat, gaat me net te ver.