Staal

Vandaag vieren Gade en ik onze stalen bruiloft. Zo heet dat als je elf jaar getrouwd bent. Van echt vieren is geen sprake. Daarvoor is het een te gewone maandag. Er moet gewerkt worden en wat Gade betreft heel hard. Er zijn daar grote veranderingen op til die alle aandacht vragen. Trouwdag of niet. En ik moet dadelijk naar de pedicure en vanavond heb ik in gemeentelijk verband weer een klusje te klaren. Dus samen uit eten ter viering van onze stalen huwelijk zit er niet in.  Volgend jaar beter.
Nu vind ik het vieren van een stalen bruiloft ook weinig aanlokkelijk klinken. Als ons huwelijk ook een adjectief verdient dan is het alles behalve staal. Nee, dan hadden we voor die gelegenheid beter in België kunnen wonen. Daar wordt volgens Wikipedia een 11-jarig huwelijk koraal genoemd en dat geeft toch iets meer kleur aan zo’n verbintenis dan het kille staal. Dat klinkt me te afstandelijk, te koud, te weinig warmte. Nu heb ik wel chronisch last van koude voeten en handen, maar zelfs dat rechtvaardigt het niet om ons huwelijk als van staal te kwalificeren.
Van de andere kant roept staal ook iets van degelijkheid op. Iets onverwoestbaars. En zo bezien is het natuurlijk weer een mooie omschrijving. Iets dat duurt en duurt. Voor mij hoeft het dan wel geen glanzend gepolijst roestvrij staal te zijn en zou ik, als ik toch mag kiezen, graag een andere staalsoort uitkiezen. Cortenstaal bij voorkeur. Cortenstaal, ook bekend als weervast staal  is een metaallegering, bestaande uit ijzer waaraan koper, fosfor, silicium, nikkel en chroom zijn toegevoegd. Dat zorgt in de loop der jaren er voor dat het staal een wat verweerd en getekend uiterlijk krijgt door het oxidelaagje dat zich vormt. Dat vind ik mooi levendig staal. En dat past goed bij wat ik van een huwelijk verwacht. Duurzaam, maar toch ook levendig. En dan is een stalen bruiloft toch te prefereren boven een Belgische bruiloft van koraal. Want hoe vlug breek je daar niet een stukje van af?