Spuugje

Ik ben weer op weg naar Nijmegen. Na een dagje Den Haag. Of eigenlijk van Den Haag niet meer gezien dan de tramrit van lijn 2 van Den Haag CS naar het eindpunt van die lijn. Daar in de buurt wonen vrienden bij wie we gingen lunchen, samen met nog een bevriend paar. Een lange en genoeglijke lunch die duurde van half twee tot tegen zevenen. En nu in  de trein van Utrecht naar Den Bosch. Want dat is de snelste manier om naar Nijmegen te komen. In Utrecht aangekomen staat op de borden dat de trein van 21.10 naar Nijmegen niet rijdt. Hij bestaat dus wel, maar hij rijdt niet. De NS laat als het vriest treinen niet rijden om de trein rijdend te houden. Slimmeriken. Net zoals er geen vertraagde treinen meer bestaan. Soms word je geconfronteerd met extra reistijd. Meer reistijd voor het zelfde geld. Dat is nog eens wat!
Het is vol in onze coupé. En meertalig. Ik hoor naast Nederlands Duits en Engels en een mij onbekende Afrikaanse taal. Om mij heen doezelen mensen wat weg. Schuin tegenover mij zit een jong stel. Dertigers, jong dus.  Zij nestelt zich tegen hem aan. Hij schikt zich en samen slapen ze heerlijk weg. De volle coupé bestaat niet meer voor hen.  Het is een mooi gezicht. Intiem. Twee mensen die zo tegen elkaar aan liggen te dromen. Stevig in slaap. Zij beweegt zachtjes haar lippen. Waarschijnlijk vormt zich er een spuugje. Ik zit te ver af om dat echt te kunnen zien. Maar dan wordt het spuugje kennelijk  groter en loopt van haar lippen op haar kin. Ze schrikt wakker, veegt in een snel gebaar haar kin af en kijkt om zich heen. Twee blikken die in elkaar overvloeien. De eerst brengt haar van haar droom weer in de treincoupé. De tweede straalt iets uit van “Dat heeft toch niemand gezien?”  Maar iedereen om haar heen zag het en hoe ze wakker schrok. “Ik lag een beetje te kwijlen, hè”, verontschuldigt zij zich, “Maar ik sliep ook zo diep.” Haar partner glimlacht. De trein rijdt het station van ‘s-Hertogenbosch binnen.