Sprookje

Ik heb zo juist mijn handscanner uit het rek gepakt. De grootgrutter gaan nu weer precies bij houden wat ik zo dadelijk in zijn winkel ga kopen en zal daar volgende week weer mijn persoonlijke bonusvoordelen op afstemmen. Ik heb mij allang verzoend met het idee dat het hebben van privacy in de huidige omstandigheden  een sprookje is. Ik ben een open boek, een sprookjesboek geworden, al mijn gegevens zwermen ergens in de virtuele ruimte. Alles is van mij bekend. Van er was eens tot en hij leefde nog lang en gelukkig. Het leven een sprookje, zo wil mijn supermarkt mij doen geloven.
Ik laveer mijn winkelwagentje de eerste gang in. Ik moet even wachten, het is druk en een vader laadt wat groenten in. Zijn zoontje, een kleine broekenman van een jaar of vier is hem een verhaal aan het vertellen. Met een ernstig, ja zelfs bezorgd gezicht. Ik vang een flard op: “…maar toen kwam de jager met een groot mes en sneed de buik open en kwamen ze er allebei weer uit..” Het is duidelijk dat hij goed geluisterd heeft toen hem ooit, wie weet niet wel hoe vaak, Roodkapje verteld werd. En nu is hij kennelijk geïnspireerd door de Eftelingaffiche in het begin van de zaak het sprookje woord voor woord aan zijn vader aan het vertellen. Het ene zinnetje dat ik opvang brengt hij met zoveel overtuiging en inlevingsvermogen dat ik de plaatjes uit de oude toverlantaarn van mijn oom Wim weer aan mij voorbij trekken. Ik ben zelf opnieuw vier.  Ik griezel weer en zie de blikkerende tanden van de grote boze wolf die met een potsierlijke slaapmuts op in grootmoeders bed ligt na te genieten van zijn zojuist genoten dubbele maaltijd. Maar de jager staat al aan de andere kant van de deur van het eenvoudige boshuisje om het verhaal zijn gelukkige wending en happy end te geven.
“Pardon meneer, mag ik even passeren”, hoor ik een stem uit een andere wereld mij vragen. Ik glimlach verontschuldigend en duw mijn karretje  de volgende gang in.