Spreekbeurt

Ik ben een zeer slapend lid van een voetbalvereniging. Niet dat ik daar zelf  ook maar ooit een moment tegen een bal heb getrapt. Ik zat in wat commissies en ging regelmatig naar de zondagse wedstrijden. Ik werd toen ondersteunend lid van die vereniging en bleef dat meer dan vijfentwintig jaar. En het commissiewerk eindigde al lang geleden, nog ver terug in de vorige eeuw.
Ik verhuisde uit de wijk, ging nauwelijks meer naar de wedstrijden van de club en dat terwijl ik vroeger zelfs de uitwedstrijden bezocht. De club speelde ooit in de hoogste klasse van het amateurvoetbal, of in ieder geval daar toch heel dicht tegen aan. Ik werd dus een slapend lid, een diep slapend lid.
Vorig jaar kreeg ik een uitnodiging voor een speldjesavond van de club. Een speldjesavond is een jaarlijkse bijeenkomst waarop leden die een bepaald aantal jaren lid van de vereniging zijn een speldje uitgereikt krijgen. Een speldje  met het logo van de club en erin gegraveerd het aantal jaren dat men lid is. Ik kwam al ruimschoots in aanmerking voor zo’n vriendelijke onderscheiding en ging naar de speldjesavond. Sindsdien ben ik ook weer een paar keer wezen kijken naar de verrichtingen van wat toch ook nog steeds een beetje mijn club is.
Gisteren kreeg ik een mailtje van de organisator van de speldjesavond. Die zal dit jaar in mei zijn. Op die avonden is er ook altijd een gastspreker. Iemand die iets heeft met de club. Oud-spelers, bestuurders. En nu ligt er de vraag of ik bij die gelegenheid spreker wil zijn. Vijftien tot twintig minuten. Dat moet te doen zijn. Herinneringen genoeg, niet actueel, maar terugblikkend. Ik kan natuurlijk beginnen met mijn eigen povere ervaring als mislukte reserve bij de in deze blogs vaker gememoreerde schoolvoetbalclub AHOJ, Altijd Hoger Op Jongens. En herinneringen aan mijn wedervaren bij deze club zijn er ook genoeg. Mooie opdracht. En nu voetbalboeken publieksprijs na publieksprijs winnen (Kieft, Gijp) kan mijn spreekbeurt wel eens de aanzet tot een biografie over de mislukte voetballer Roelofs.