Sport

In zijn blog van vandaag fulmineert mijn neef tegen de vele sportuitzendingen op tv. Uitzendingen die talkshow hosts (dat klinkt toch veel sneller dan praatprogrammagastheren) Van Nieuwkerk en Pauw voor een tijdje van het scherm verdreven lijken te hebben. Hun riante salarissen verdienen ze zo wel heel erg makkelijk, stelt mijn neef.
Ik weet niet hoeveel ik met mijn bloggende neef gemeen heb, we zijn tenslotte nauw verwant, maar zijn afkeer voor sport op tv deel ik in het geheel niet. Een beetje sportwedstrijd is aan mij al gauw goed besteed. Het is weliswaar niet zodat ik voor thuis zal blijven, maar als ik toch thuis ben, kijk ik graag naar een wedstrijdje van het een of ander. Ik kan zelfs genieten van een kampioenschap bowles op de BBC of een uitzending met curling op Eurosport 2. Dat zijn bijna meditatieve momenten in mijn toch al niet zo jachtige bestaan.
Ik weet niet of mijn neef nog actief aan sport doet. Hij beroemt zich er op dat hij in de familie van zijn vrouw bewonderd wordt om zijn jeu-de-boulescapaciteiten en bij de jaarlijkse familiekampioenschappen een gevreesd tegenstander is, maar ik weet niet of zijn sportieve aspiraties veel verder reiken. Dat is dan wel weer een familietrekje. Ik zelf ben ook niet veel verder gekomen dan wat recreatief volleyballen bij SVO en twee decennia bracht ik heel wat tijd door op de golfbaan. Maar dat wordt lang niet door alle mensen als sport beschouwd. Mijn golfstokken en tassen heb ik inmiddels verkocht. Mijn sportieve activiteiten gaan niet verder dan twee keer per week wat gymnastische oefeningen in het warme zwembadwater. Dat is goed voor me, zeggen ze. En zo voelt dat ook aan. En dat geeft mij ruim de tijd om op tv de vele sportreportages te volgen. Keuze genoeg, de Giro van Italië, tennissen op Roland Garros en straks de Tour de France en de olympische spelen. Te veel om op te noemen, bijna geen tijd om op vakantie te gaan. Sport genoeg. Ik haal profijt uit mijn kijkgeld en mis Van Nieuwkerk en Pauw in het geheel niet.