Sport

Bij een voorbereiding van een trouwtoespraak heb ik zo mijn vaste stramien. En wie vaker een trouwerij bij mij meemaakt zal het soms opvallen dat er bepaalde elementen zijn die geregeld terugkomen. Ik troost me met de gedachten dat het voor elk bruidspaar weer een heel nieuw verhaal is. Het gaat toch vooral om de presentatie. Een van de min of meer vaste punten is dat ik de bruidegom vraag zijn bruid in een paar woorden te beschrijven. De bruid vraag ik of er iets is wat zij aan haar toekomstige echtgenoot zou willen veranderen in weerwil van het feit dat het vanzelfsprekend de man van haar dromen is. Zo vroeg ik dat ook aan mijn nicht die ik onlangs trouwde met haar Mexicaanse vriend. Ze had maar een ding aan te merken en dat was het feit dat hij verslaafd was aan het kijken naar sport op tv. Laat ik dat nou ook hebben. Verslaafd is misschien een te groot woord, maar ik mag graag sport op tv zien. Zeker als het tegen de finale loopt, maakt niet uit wat voor finale, is het voor mij onmogelijk door te zappen. Als er nog maar 5 minuten te voetballen is, of de wielerkoers is op 5 kilometer van de eindstreep, de tiebreak bij tennis is aan de gang of de 5e set in een volleybalwedstrijd is net begonnen, ik zal en moet het einde afwachten. Door die laatste drie woorden krijgt het bijna iets metafysisch. Ik voel me dus nauw verbonden met mijn vers aangetrouwde neef, die over een paar dagen weer aan de andere kant van de wereld woont met zijn vrouw.
Gistermiddag was er een overdaad aan sport op tv. De 1ste etappe van de Tour de France, een wedstrijd uit het WK-voetbal voor vrouwen en de vrouwenfinale op Wimbledon. Ik heb van alle drie het einde gezien en zag resp. Gilbert, Zweden en Kvitova winnen. Via Facebook heb ik aangetrouwde neef gevraagd of hij het de dag na zijn huwelijk ook allemaal gezien had. Geen antwoord.