Spijker

De meeste wegen slingerslangen hier het dal in of uit. Om elke bocht een nieuw en verrassend uitzicht. De Marche [Markè]  laat zich in al zijn glorie zien. Slaperige dorpjes sluimeren in de warme zon. Geen toerist te zien.
Op het vliegveld ontmoette Gade een kennis die zij via haar werk kende. Hij blijkt op drie kwartier afstand van ons tijdelijke verblijf een paar huizen te bezitten. Drie villa’s op een landgoed. Wij gaan op bezoek en drinken wijn van zijn eigen gaard. Ik blijf na een heel klein proef slokje (Lekker!) bij water. Als we terugrijden klinkt halverwege een piepje en gaat er een klein oranje lichtje branden op het dashboard van onze huurfiat. Het symbooltje lijkt verdacht veel op het profiel van een band en er verschijnt op de boordcomputer een mededeling dat er iets mis is met de bandenspanning. We rijden iets minder gerust door, maar de auto trekt niet naar links of naar rechts. Soms is het goed de werkelijkheid te ontkennen. Thuis gekomen, -het is gek hoe gauw je zelfs een vakantieverblijf thuis noemt-, zie we dat de linker voorband wat spanning mist. Maar het is avond, niks meer aan doen. Onze huisbaas neemt het heft in handen: “Morgen gooi ik er wat lucht bij en dan naar de garage voor een diagnose.” Dat doen we. Onder begeleiding van onze gastvrouw naar de plaatselijke garage. Daar wordt het euvel gauw gevonden. Een roestig spijkertje, nog geen 2 centimeter. De monteur schiet een prop in het gat en reset de boordcomputer. De garagebaas zegt dat  we vandaag gewoon met de auto moeten rijden en morgen ter controle moeten terugkomen. Is het dan goed, dan is er niets aan de hand. Blijkt het euvel groter dan gedacht dan gaat de garage overleggen met Hertz wat te doen.
Gade is met de auto weg. Naar het beginpunt van een wandeling. Ben benieuwd of de band het houdt.
Ik heb gisteren ‘Ventoux’ uitgelezen en begin zo dadelijk aan een nieuw boek. ‘Oorlog en terpentijn.’  De vakantie gaat verder.