Spierpijn

“Je zult dit weekend nog veel aan me denken.”
Met die vriendelijke woorden neemt mijn fysiotherapeute afscheid na mijn vrijdagse sessie met haar. Meer dan een uur zijn we samen intensief bezig geweest. Spieren, waar ik het bestaan niet eens  van wist zijn onderhevig geweest aan een stevige behandeling. En haar kritisch oog heeft direct door als ik ook maar een klein beetje probeer te smokkelen. Een corrigerend duwtje tegen mijn heup laat dan weten dat ik niet alles met mijn nog gezonde linkervoet moet proberen te doen, maar dat ik juist de rechtervoet moet leren belasten om zijn oude sterkte weer terug te krijgen.
Vandaag lukt het mij voor het eerst om, al is het minimaal, op de teen van mijn rechtervoet te lopen. Tot voor kort gaven mijn hersenen wel het bevel: “Hup, rechtervoet, op je tenen gaan staan!” maar er gebeurde dan helemaal niets. Spieren en pezen lieten de boodschap voor wat ie was en weigerden ook maar enige beweging in te zetten. Nu komt mijn hak, zij het een beetje, los van de vloer.
Op heel veel verschillende manieren loop ik aan haar hand de oefenruimte door, op zoek naar mijn evenwicht. Zijwaarts, met gebogen benen, balancerend op een been en dan weer op het andere. En tussendoor bespreken we allerlei futiliteiten, als waren we bij elkaar op theevisite. Ik weet dat ze een inloopdouche heeft en haar kinderen tweetalig worden opgevoed en nog meer van die kleine vertrouwelijke weetjes.
Zelfs tijdens het lopen op de loopband blijven we aan het kletsen. Ik raak niet buiten adem en heb ook geen last van mijn hart wat bij dergelijke zelfs minimale inspanningen nog wel eens dreigt te gebeuren. Want wat stelt het nou helemaal voor. De loopband staat op 2,5 kilometer met een helling van 2,5%. Ik voel me als een klein kind dat leert lopen. Stapje voor stapje. “Goed afrollen, tot aan de teen”, want ondanks ons gebabbel houdt ze goed in de gaten wat ik doe.
Na ruim een uur doe ik nog wat oefeningen op de apparaten. Ik voel me voldaan. ’s Middags doe ik een herstellend dutje. En nu vanochtend, voel ik mijn spieren pijnlijk. En ja, ik denk aan haar.