Spiegel

De ‘Koffieclub‘ komt geheel vrijblijvend elke zaterdagochtend bij elkaar. De club is ooit, nu meer dan 10 jaar geleden, spontaan ontstaan rond de ronde tafel in het leescafé van de plaatselijke boekhandel. De  10 leden, 5 echtparen treffen, als zij geen andere verplichtingen hebben, elkaar aan het eind van de ochtend. Niks geen verplichting, maar inmiddels na al die jaren is het een hechte vriendenclub geworden die samen ook verjaardagen viert, oud en nieuw beleeft en ook een paar keer per jaar een avondbijeenkomst heeft onder de titel Koffieclub+. Een van ons bereid dan een eenvoudige doch voedzame maaltijd voor. Daar begint de avond mee en daarna heeft die gastvrouw of -heer ook een thema voorbereid. Dat kan werkelijk van alles zijn, van de geschiedenis van Polen tot de vraag of je religieuze achtergrond nu nog enige inspiratie biedt (of juist niet). Zeg maar hoe breed je het wilt hebben. Maar wat het onderwerp ook is, het zijn telkens weer mooie bijeenkomsten, vooral ook omdat er naar elkaar geluisterd wordt.
Gisteravond was er weer zo’n bijeenkomst. Gade was gastvrouw en ook al over haar maaltijd werd die zelfde avond al uitgebreid de loftrompet gestoken. Wat is het toch een genoegen om met zijn tienen rond de tafel plezierige gesprekken te voeren en te genieten van een smakelijke maaltijd.
Van Gade hadden we een paar weken geleden al de opdracht gekregen om het eerste deel van een drieluik gemaakt door de Britste multi-kunstenaar Grayson Perry op You Tube  te bekijken. In dat drieluik laat Perry zijn licht schijnen over achtereenvolgens de ‘working class’, de ‘middle class’ en de ‘upper class’. Na de maaltijd wordt onze keuken omgebouwd tot een bioscoopzaaltje en bekijken we samen deel twee van het drieluik dat zich het best laat omschrijven als een antropologische verkenning van de ‘middle class’. Zijn bevindingen legt hij dan vast in een groot wandtapijt waarop personages en situaties uit zijn verkenningen 1:1 te herkennen zijn. Na de film ontstaat er een boeiend gesprek en ik vertel over het gevoel dat ik had alsof ik tijdens de film in een spiegel keek. Onze gezelschap, aan de grote tafel was een soort verlengstuk van de film en in onze verhalen hielden wij elkaar een spiegel voor. En in die spiegel zag ik voor mij heel waardevolle mensen. Van dat spiegelbeeld zou eigenlijk een wandtapijt gemaakt moeten worden.