Spelletje

Toen ik vanochtend wakker werd was het stil. Zo stil als het op een doordeweekse zondag hoort te zijn. Mij zelf geruststellend constateerde ik dat de 1e Turks-Nederlandse oorlog nog niet was uitgebroken, in ieder geval Nijmegen nog niet had bereikt. De ene Turkse minister had het land niet in gemogen, een andere had het land inmiddels al verlaten en de schermutselingen tussen de politie en de medelanders die zich klaarblijkelijk toch meer Turk dan Nederlander voelden, waren midden in de nacht zo goed als geluwd.
Ik ga hier geen politiek beschouwing houden, maar het is natuurlijk van de pot gerukt dat Turkse ministers hier een beetje reclame komen maken voor de zegeningen die hun land te deel zouden vallen als de president op zijn verzoek om meer macht een volmondig ‘evet’ zou krijgen. Verbetert dat de positie van de hier wonende Nederlanders met een Turkse achtergrond? Natuurlijk hoef je mij niet te vertellen dat de liefde tot zijn land ieder is aangeboren,-ik ken mijn klassieken-, maar wat is je land? Toch zeker ook daar waar je woont. En met twee paspoorten kun je wat mij betreft ook van twee landen houden. Maar misschien, ik kan niet in de Turkse ziel kijken, is het achterliggende plan wel van Nederland een Turkse provincie te maken. Onzin natuurlijk, maar dat vind ik ook van de verwijten die wij als land van een brallende president naar ons toegesmeten krijgen als waren wij nazaten van het nazisme en fascisme die niets beter dan wat bosjes tulpen hebben voortgebracht. Een overigens van oorsprong Turkse bloem. Mocht ik stemmen, ik weet wel wat ik zou doen.
Nee, hoeveel gelukkiger dan is ons land waar ik zes lijsttrekkers zag ontdooien bij het doen van kinderspelletjes onder het wakend oog van een hele schoolklas. Torentje prik, een quizje van niks en elkaar vertellen wat zo aardig is aan de ander. Zo kan het dus ook. Natuurlijk wilden ze alle zes winnen en dat deden ze ook. Maar er was vooral ook spelplezier en aan hun politiek boodschap liet de klas zich weinig gelegen liggen.
Misschien moeten we Erdogan gewoon uitnodigen voor een potje Mens-erger-je-niet. En elkaar alleen daar van het speelbord af  gooien. En verlies je een keer, gewoon nog een potje. Voor de lol. Want dat hadden de lijsttrekkers zichtbaar met elkaar.