Speelstraat

Eens in de zoveel tijd wordt een doorgaande straat bij mij in de buurt afgesloten. Aan het begin en het eind komen heuse dranghekken en ook de zijstraten worden vakkundig gebarricadeerd, een betere zaak waardig. Ik kan mijn woonerf alleen maar kringelkrangelend door andere smalle woonerfstraatjes verlaten. De reden voor de afzetting van de doorgaande straat is dat die dan voor een dag wordt uitgeroepen tot speelstraat. Op zich al een tegenspraak in zich zelf, want een straat is er nu eenmaal niet om te spelen, maar om op te rijden, al dan niet gemotoriseerd. In het aanpalende woonerf kan gespeeld worden. Daar heeft de voetganger voorrang. Er zit een gedachte achter de speelstraat en dat is het voor even terug geven aan de kinderen van de straat als speelterrein en volgens het initiatiefvoorstel die kinderen even achter de computer uit halen en de straat als speelterrein aan te bieden. Symboolpolitiek van jewelste die nergens meer toe leidt.
Ik ben helemaal niet tegen speelstraten, als ze tenminste aan het doel beantwoorden waar ze voor bestemd zijn. En dat betwijfel ik oprecht. De speelstraat lijkt nu meer een achterhaald relict uit de jaren ’70 van de vorige eeuw te zijn. Uit de tijd van zitkuilen en bielzentuinen, posters aan de muur en macramé voor het raam. Mooie tijd. Ik glorieerde in die jaren, maar ze zijn wel voorbij. Net zoals het nut van speelstraten, zekere die bij mij in de buurt. De speelstraat is een lange straat. Maar niets geen luidruchtig kindergejoel. De kinderen die op straat spelen zijn niet eens voldoende om twee voetbalelftallen te formeren. 2×6  volleyballers wordt maar net gehaald. De meeste kinderen spelen waarschijnlijk gewoon in hun achtertuin waar de trampoline staat naast de zandbak of zijn op bezoek bij opa en zijn nieuwe vriendin. Zoveel straat voor zo weinig kinderen. De speelstraat schiet ruimschoots zijn doel voorbij.
’s Avonds rond negenen ziet een handjevol papa’s nog demonstratief midden op het asfalt kleumend een pilsje te drinken. De dranghekken weren nog steeds het verkeer uit de straat. De kinderen liggen al op bed. De speelstraat is allang niet meer van hen. Om bij mijn huis te komen slinger ik mij weer door de woonerven. Op de kortere afgesloten toegangsweg toosten de initiatiefnemers weer op het succes van de zoveelste speelstraat. Weinig kinderen, dat wel, maar de dranghekken  werkten prima.