Spar

Er was een spar in buurmans tuin geplant. Tientallen jaren geleden al.  Ik kon hem zien. Ik beschreef de boom in een eerder blog. Voor wie het nog eens wil opzoeken, het was op 31 januari 2011. Een majestueuze boom. Schuilplaats voor eksters, vlaamse gaaien en turkse tortels en nog heel veel klein grut. De boom camoufleerde ook mooi de achterwand van een metalen loods die pal aan onze tuinen grenst. En de boom nam ook heel veel zonlicht uit de tuin weg en verdrukte een onder hem groeiende laurier. De boom was hoog, heel hoog. Torende meters boven de huizen uit. Ooit begonnen als een kerstboompje dat zijn binnendienst had vervuld. Achteloos in de hoek van de tuin gepoot. Pal op de erfscheiding. En hij groeide en groeide. Tot gisteren.
Er kwam een rood busje voorgereden. Max Tak, boomverzorging. Nomen est omen. Max was de eigenaar van het bedrijf. Hij had twee man meegenomen. Max verzorgt niet alleen bomen, hij euthanaseert ze ook. Als een bergbeklimmer hees een hovenier zich in de boom. En tak voor tak denderde naar beneden. In mum van tijd stond er een kale stam met helemaal in de top nog iets wat nu weer op een kerstboom leek. En toen die omgezaagd werd restte er een kale stam. Mijn tuin en die van de buurman lag vol met geamputeerde takken. De boom, -was het nog wel een boom?-, zag er uit als een zwaargewonde overlevende soldaat uit de Eerste Wereldoorlog, zonder ledematen, niet meer dan een hoofd en een romp. Kunnen bomen pijn voelen?
De lange kale stam werd schijf voor schijf korter. Totdat hij klein genoeg was om zonder schade aan te richten geveld te worden. De dreun waarmee hij omviel was een laatste protest tegen zijn einde.  Het leek of hij nog een keer zuchtte. De takken verdwenen in een hakselaar. Strooigoed bleef er van over. De schijven van de stam vulden een aanhangwagen.
Het is licht in mijn werkkamer. Geen spar meer om dat te temperen. Ik zie wat scharminkelige klimop  die een blinde muur aanrandt, er is geen boom, alleen een grauwe wand. Er was een spar in buurmans tuin geplant.