Sound

Natuurlijk had ik vanmiddag een heleboel nuttige dingen kunnen doen. Ik had een boek uit kunnen lezen. Ik hoef nog maar een paar bladzijden en dan zou ik Pieter Waterdrinkers  Tsjaikovskistraat 40 hebben kunnen wegleggen en met een van de boeken die ik voor mijn verjaardag kreeg zijn begonnen. Ik had eerder met dit stukje kunnen beginnen, maar dan nog geen idee hebben waar het over zou moeten gaan. Ik had zelfs een dutje kunnen doen, wat met de kat spelen of een goed gesprek met Gade voeren. Och, een man kan zo veel, zo heel veel doen op een doordeweekse middag en hij kan nog meer, veel meer laten. Maar ik heb vanmiddag geen boek gelezen, geen dutje gedaan of uiltje geknapt en evenmin een goed gesprek gevoerd. Niets van dat alles. Wat ik dan wel heb gedaan is een van mijn ‘hidden pleasures’ uitgeleefd.
Via een omweg kwam ik op mijn laptop terecht bij een film over het maken van de filmmusical “The Sound of Music”. En vandaar uit voert de computer je als een onontkoombare gids langs allerlei soortgelijke opnames. Ik zag een reünie van de acteurs die decennia geleden de Von Trapp-kinderen speelden samen met Julie Andrews en Christopher Plummer.
Ik vind het een heerlijke zwijmelfilm, kan de meeste liedjes meezingen en realiseer mij dat het een zeer geromantiseerde versie van de werkelijkheid is die op zich al suikerzoet is.
Het is een film waarvoor ik op elk moment van de dag wakker gemaakt kan worden, zelfs tijdens een middagdutje.
Toen de film in 1965 uitkwam was ik 19, going on 20. De identificatiefiguur lag voor de hand en natuurlijk was ik gecharmeerd van Charmian Carr, die Liesl von Trapp speelde.
Met heel veel plezier heb ik vanmiddag door  The Sound of Music gebladerd.
Ik had zo veel nuttiger dingen kunnen doen, nu heb ik mij over gegeven aan een van mijn ‘favorite things’.