Sopranos

Ik loop wat achter. Op heel veel gebieden ben ik tamelijk bij de tijd, maar op dit gebied loop ik wat achter. Ik zag nooit een aflevering van The Sopranos op tv. Nu was dat in het begin ook niet zo makkelijk. De serie startte in 1999 op Net5. Niet een zender die mijn warme belangstelling had. In 2002 kwam de seriebij de VARA terecht. Ik hoorde er wel over in de vrienden- en kennissenkring. Maar de uitzendtijd was zo laat, dat ik The Sopranos liet voor wat ze was. Nu is dat heel anders. Sinds een paar dagen zijn Gade en ik in de Sopranos. Gade kreeg de eerste vier seizoen in 16 dvd’s te leen van een collega. Die is nu bezig met seizoen 5 en 6 van die roemruchte serie. We hebben besloten er een herfst- en zo nodig winterproject, desnoods meerjarig, van te maken. We zijn dit weekend gestart en hebben gisteravond  aflevering 6 gezien. In totaal zijn er 86, dus we hebben nog even te gaan. Een aflevering duurt 50 minuten . Dat is te overzien. Ik realiseer me dat 86 afleveringen dan toch nog 4300 minuten zijn. En dat is bijna 72 uur, 2 werkweken! Maar de familie Soprano zijn al bijna goede bekenden. Gade en ik installeren ons in onze tv-stoelen en genieten van Tony, Carmella, Meadow en A.J. Maar meer nog van Tony’s maffiafamilie en natuurlijk van zijn psychiater, dokter Malfi. Ik zwelg in het donkerbruine stemgeluid van Tony Soprano. Als ik wat grasduin op Internet zie ik dat de makers van  The Sopranos zich later hebben bezig gehouden met Boardwalk Empire. Die serie heb ik, ook weer samen met Gade, direct op tv gevolgd. Als The Sopranos ook maar een beetje kan tippen aan die serie krijgen we een mooie herfst en winter. Gade en ik hebben afgesproken samen op te kijken. The Sopranos doen we samen.