Soap

De afgelopen week leek ik een niet onbelangrijke rol te spelen in een reality-soap. De titel van die soap zou kunnen luiden ‘Kamer 18’. De dragende rollen worden vervuld door mijn belangrijkste kamergenoten tante Nelly en meneer Megens. Tante Nelly lijkt bij de inventaris te horen. Zij ligt al sinds de eerste kerstdag in het ziekenhuis en het blijkt mij al gauw dat anciënniteit enige zelfverklaarde autoriteit geeft. Tante Nelly, 76 en met een fikse bacteriële infectie na een geslaagde hartklepoperatie is de koningin van kamer 18. Meneer Megens legt met zijn 145 kg het meest gewicht in de schaal. Meneer Megens heet Remy, een naam die door tante Nelly maar niet onthouden kan worden . Zij spreekt hem meestal aan met René, wat meneer Megens doet opmerken dat hij zo niet heet en niet zal luisteren naar wat zij te zeggen heeft. Voor de zekerheid heeft tante Nelly zijn voornaam nu maar op een briefje geschreven dat zij raadpleegt voor een gesprek te beginnen.
Ik ben, zeker de eerste dagen, voor hen een mister Nobody. Ik krijg pas enige status als er drie zakken bloed bij mij zijn binnengelaten. Dan begin ik een beetje mee te tellen. Maar ik blijf een bijrol vervullen. Dat bevalt mij uitstekend. Er is de hele dag zo al genoeg te beleven. Meeluisteren met het bezoek aan de andere bedden, dan staat er weer een verpleegkundige aan mijn bed voor een pilletje zus, het afnemen van weer een buisje bloed, het opnemen van de bloeddruk en dan weer moet je gewogen worden. Dat is een hoogtepunt deze week en een extra aflevering van mijn soap waard. Voor het eerst sinds Gade mij kent is mijn gewicht gezakt tot net onder de 90 kg.
Met meneer Megens gaat het niet goed. Hij heeft last van zijn hart en verhuist naar de afdeling hartbewaking.Tante Nelly is haar tegenspeler kwijt en lijkt mij zijn  rol te willen laten overnemen. Ik pas.
Ik ga van test naar test en onderzoek naar onderzoek en eerder dan ik verwacht mag ik weer naar huis. Samen met de specialisten op zoek naar een aanvaardbaar evenwicht in de behandeling van mijn nier- en hartfalen. Hart en nieren, stabiel maar o zo fragiel.
Ik stap uit ‘Kamer 18’ op zoek naar mijn draai in het daagse leven dat ik even voorgoed achter mij dacht te laten. ‘Kamer 18’, schatkamer voor nog een aantal verhalen.