Sneltrein

Ik was naar Amsterdam. Het was weer tijd om mijn vrij-reizendag te verzilveren en sloot mij aan bij de grijze brigade die de eerste trein na 09.00 uur bevolkt. Want voor de NS beginnen vrij-reizendagen pas na dat tijdstip en vallen ook niet op maan- of vrijdagen. Ik heb afgesproken om ¼ voor elf in Café Danzig (dat inmiddels Amstelhoeck, met zo’n rare deftigheids-c blijkt te heten) te zijn, voor een koffiebijpraat met N. Daarna zal ik naar de Hermitage aan de Amstel gaan om de Rubenstentoonstelling te bekijken en te beluisteren. Geen groter genot dan in je eentje in een museum met een audiotour om je nek en een koptelefoon op te luisteren naar wat je moet zien.
Mijn trein vertrekt keurig op tijd. Ik lees mijn krant, los de puzzel op en lees in de koddige Vaderlandse Rijmkroniek van Jean Pierre Rawie en Driek van Wissen. Alle voordelen van een treinreis bij elkaar. Ik ben ergens tussen Ede-Wageningen en Utrecht als de door de luidspreker de stem van de conducteur klinkt die de betrekkelijke rust verstoort: “Dames en Heren, onze excuses maar de machinist is vergeten in Driebergen-Zeist te stoppen. De reizigers voor die bestemmingen kunnen vanuit Utrecht terugreizen met de eerstvolgende trein naar Rhenen die om 10.14 zal vertrekken van spoor 14b en om 10.24 zal aankomen in Driebergen-Zeist. Nogmaals onze excuses voor het ongemak.” In mijn coupé wordt de boodschap met enig geginnegap ontvangen. Ach, denk ik, vergissen is menselijk. Maar het vreemde aan deze boodschap is dat de trein waar ik in zit volgens de dienstregeling helemaal niet in Driebergen-Zeist had hoeven stoppen! Dus niet de machinist, maar de omroepende conducteur is in de bonen. En nu maar hopen dat die bonen niet op de rails terecht komen, anders krijgen we weer problemen met het remmen.
De rest van de dag verloopt zoals mij voorgesteld, de treinreis eigenlijk  ook. Zij het dat de NS zich nu eens een keer  excuseerde, terwijl dat niet had gehoeven. Goedmakertje voor al de keren dat informatie achterwege bleef.