Sleep

Ik schrijf met enige regelmaat over huwelijk en trouwen. Ik ben tenslotte niet voor niets buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand, dat is naast het ontvangen van AOW en een paar pensioentjes mijn hoofdbezigheid. Die maandelijkse overschrijvingen van het de SVB en het ABP zijn zeer welkom, maar nauwelijks de moeite waard om er een letter aan te wijden. Hoe anders is dat bij het voltrekken van huwelijken. Ik doe dat nu al sinds 1994, toen als bijbaantje, en nu met meer regelmaat. Al is die regelmaat als afroepkracht natuurlijk ook maar zeer betrekkelijk. Gisterochtend had ik twee huwelijken. Het eerste was een gratis trouwerij. Doorgaans komen er dan twee jongelui met twee getuigen, soms een vader of moeder er bij en hup voor ze het weten zijn ze getrouwd. Hoe anders was dat gisteren. Het gezelschap kwam een kwartier te laat, en dat terwijl er voor zo’n huwelijk maar 15 minuten staat. Een ongeordende stoet komt de trap op. De bruid in volledige uitrusting voorop. Een stralend witte jurk met een fikse sleep. De bruidegom loopt ergens verloren midden in het gezelschap. Of ik nog even wil wachten, want een deel van het gezelschap is er nog niet. Zochten naar een parkeerplaats. In dat soort gevallen ben ik  de moeilijkste niet. Het is tenslotte de mooiste dag in hun leven, al laten ze daar niets van merken. Als na enige tijd iedereen aanwezig lijkt, begroet ik de getuigen en krijg te horen dat de zus die getuige zou zijn, ziek is geworden, maar dat haar broer het wel wil doen. Als de wiedeweerga laat ik een fotokopie van zijn ID-kaart maken. In dat soort gevallen ben ik  de moeilijkste niet. De plechtigheid gaat verder. Zij hebben aangegeven geen ringen te willen wisselen, maar die blijken er toch te zijn en hup ik pas een ringenceremonie in. In dat soort gevallen ben ik  de moeilijkste niet. Tenslotte teken ik hun trouwboekje. Ik maakte nooit een gratis huwelijk mee met het duurste boekje uit het assortiment.  Einde plechtigheid.
Mijn volgende huwelijk staat een uur later gepland. Gepland ja, maar dan krijg ik te horen dat dat huwelijk niet doorgaat. Dat is al de tweede keer voor deze echtelieden dat zij op het laatste moment afzeggen. Misschien wel heel verstandig.