In mijn werkzame leven heb ik mij dicht tegen de politiek aangeschurkt. Ik ben zelfs jarenlang actief partijlid geweest en heb binnen die partij onbeduidende functies vervuld. Stond ooit op de groslijst bij gemeenteraadsverkiezingen, maar mijn toenmalige werk leverde een incompatibiliteit op een raadszetel, dus, hup , de plaats op de groslijst maar weer fluks ingeleverd. Tijdens dat weinig bewogen politieke leven, maar zeker gedurende mijn ambtenarenbestaan heb ik ervaren, gezien en gehoord dat de politiek eigenlijk niet meer is dan een grote slangenkuil van tegen elkaar botsende ego’s, baantjesjagerij en carrièrestappen. Natuurlijk, het idealisme van een beginnende politicus is groot, zijn of haar bedoelingen oprecht. Een fiks aantal heb ik dan ook direct na, of zelfs al tijdens hun eerste periode verloren zien lopen. Hun integere intenties liepen vast op fractiediscipline, anciënniteit en inhoudelijk onbenul . Ik zag het van dichtbij op gemeentelijke niveau, ik hoorde ervan op provinciaal niveau en lees er over in de krant op landelijk vlak. Ja, dit dreigt een zuur stukje te worden over het gedrag van politici die gedogen boven besturen stellen en opportunisme boven beginselen. Neem nou die uithaal van Ploumen naar Cohen. Daar zit iets achter. Of die van hogerhand geregisseerd is? Ik zou het niet weten. Maar dat er een bedoeling achterzit? Zeker weten. Ploumen zegt terug te treden om de volgende campagne niet te laten beïnvloeden door een voorzitterskwestie. Of ambieert zij zelf een lijsttrekkerschap? En krijgt door nu terug te treden daarvoor straks de handen vrij. Zeker, jaren dicht bij de politiek leerde mij ook zo denken. Waarom steek je anders op het moment van je vertrek de dolk in de rug van je fractieleider? En het gebruiken van dat beeld duidt er ook op dat er sinds Julius Caesar, en waarschijnlijk al veel eerder, niets nieuws onder de zon is.
Politiek is per definitie vuile handen maken. Maar misschien maken die vuile handen je wel immuun voor het politieke slangengif en kun je alleen zo in die kuil overleven.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links