Sint

Even ging het er op lijken dat het weinige dat wij dit jaar aan Sinterklaas zouden gaan doen helemaal niet door zou gaan. Zonder mij echt ziek te voelen waren mijn darmen toch op de een of ander manier van hun stuk geraakt en bestond mij menu de voorbiej dagen uit beschuit met geraspte appel. Kwam nog bij dat mijn suikergehalte geregeld onder een aanvaardbaar minimum zakte en ziet de algehele malaise was daar. Bijkomende factor is ook nog dat mij laptop kuren vertoont. Op de meest ongewilde floept Internet er uit. Het kan toch niet zo zijn dat het virusje dat mijn darmen even bezighield  overgeslagen is op mijn computer, zoals dierlijke virussen op de mens kunnen overslaan en omgekeerd. Mijn ongesteldheid bracht mij gisteravond nog naar de huisartsenpost waar de dienstdoende arts voor de zekerheid wilde nagaan of mijn suikerhypo’s en ontregelde darmen een voorbode waren voor meer naderend onheil. Dat bleek gelukkig niet zo te zijn en zo komt onze bescheiden sinterklaasviering niet in gevaar. Moest er op het allerlaatste moment nog even een gedicht gewrocht worden dat als een goed sinterklaasgedicht een opeenstapeling van dwang- en kreupelrijm is en straks bij het voorlezen dat wat bij het schrijven nog aan maat en ritme aanwezig leek deskundig de nek wordt omgedraaid. We vieren het feestje samen met de overbuurvrouwen, keurig met het in acht nemen van de RIVM-maatregelen. Met enige weemoed herinner ik mij de grootse pakjesavonden vroeger bij ons thuis met vader en moeder, broers en zussen, hun aanhang en de drie kleinkinderen. Op het hoogtepunt zaten we met ons veertienen aan tafel. Van de dat gezelschap zijn er nog vier in leven. In een hoek van de kamer lag er een berg pakjes, aan het eind van de avond een hoop papier die geheel volgens de familietraditie bij de dijk van de Waalhaven waar we vlakbij woonden, in brand werd gestoken. Misschien steken we de houtkachel vanavond nog aan en zingen als toen Dag Sinterklaasje…