Silhouet

Ik ging naar Oosterhout om de brug te zien. Het invaren van de nieuwe verkeersbrug over de Waal op de dag zelf had ik aan mij voorbij laten gaan. Ik had het kort op mijn computer gevolgd. Daar was te zien dat je er niet echt dicht bij kon komen. Bovendien vond ik het weer niet echt aangenaam en de beelden toonden mij dat er weinig te zien was. Hij lag al snel op zijn plaats.
Nu, een paar dagen later fietste ik er heen. Wilde de brug met eigen ogen zien. Ik kon er nu heel dichtbij komen, zelfs onder de oprit doorrijden en ik zag de nieuwe brug. Een frêle silhouet. Het verbaast mij altijd weer hoe de ingenieurs met zo weinig materie zoveel kracht weten te bundelen. Zoveel sterkte in een zo broos ogend geheel. Waarlijk een kunstwerk.
Op weg naar de brug fietste ik door Lent. In de verte zie ik een silhouet. Het was een vrouw, een vrouw die al hardlopend een wandelwagen voortduwt. Zij tekent zwart af tegen het licht. Het is een op zich fascinerend beeld. Een rennende vrouw die met een hand een buggy stuurt. We komen dichter naar elkaar toe. Passeren elkaar. In een flits. Ze groet me. Onverwacht. Daarop niet bedacht, stamel ik wat terug. Al snel zijn we een heel eind uit elkaar. Zij de ene kant op, ik de andere, op weg naar de nieuwe brug.
Ik vraag me af wie ik hier ken. Is er iemand hier in de buurt die mij kent en die al rennend met soepele tred een buggy met een kind erin duwt en mij zou groeten? Er komt mij niemand voor de geest. Het zal gewoon een vriendelijke mevrouw geweest zijn. Als ik bij de brug aankom, ben ik de ontmoeting al weer bijna vergeten.
Een dag later. Mijn dinsdagse zangclubje. Ik word aangesproken door een van leden: “Je herkende me niet, hè?” Ik kijk haar vragend aan. “Toen ik je gisteren tegenkwam in Lent bij mijn reguliere hardlooprondje vanuit de stad.” Een donker silhouet krijgt een gezicht. “Nee, ik had je niet herkend.”