Familie

Zowel mijn vader als mijn moeder kwamen uit een gezin van wat ik kan nagaan allebei 10 kinderen. Dat is niet verwonderlijk als je uit 1891, resp. 1901 stamt. In die tijd was het nog gebruikelijk dat er in een gezien om de paar jaar en soms nog sneller een kind werd geboren. Daar was toen niks raars aan, nu vinden we dat bijzonder. Die kinderrijkdom van toen betekende voor mij dat ik dus minimaal 18 ooms en tantes heb gehad. Maar de kindersterfte was in die tijd nog hoog en op wat latere leeftijd sloeg ook in de gezinnen waar mijn ouders uit kwamen de Spaanse griep toe, maar dan nog bleef er een mooi aantal ooms en tantes over. Geen van die ooms en tantes is nog in leven. Ik ben niet allen wees, maar heb ook nog eens  geen ooms en tantes meer. Wat dan nog rest is een aantal neven en nichten, kinderen van mijn ooms en tantes. Van die neven en nichten zijn er ook een groot aantal herinneringen. Ik heb nu nog maar en handjevol neven en nichten, waarvan ik er maar een enkele af en toe zie. Van de neven van vaders kant zie ik er nog maar twee of drie en dat hooguit een keer er jaar op de verjaardag van een van hen. En af en toe een berichtje op Facebook. Dat geldt ook voor de telgen van moeders kant. Een terloopse ontmoeting in de stad, een vriendelijk “Hoe gaat het ermee” en dat is het dan wel.
Met een nicht had ik vandaag weer een lunchafspraak. Een paar maanden geleden elkaar weer gevonden en nu elkaar weer uitgebreid gesproken. En tijdens dat lunchgesprek worden herinneringen weer ingekleurd. Het is of het beeld van toen weer wat scherper wordt gesteld. Er zijn herinneringen die weer gedeeld worden, familieverhalen van context voorzien, namen krijgen weer gezichten, gezichten weer namen.
Misschien wordt het wel tijd, nu het nog kan, voor een reünie, een voor de familie van vaderskant, een voor die van moeders kant. Met koffie en cake en verhalen van toen, verhalen van nu en waarschijnlijk heel veel “dat je dat nog weet”en “dat was ik allang vergeten”. Wie weet?