Showponies

Ik ben heel tevreden met wie ik ben. Ik ben ook heel tevreden met wat ik ben. Dat is eigenlijk best boffen. Je moet er toch niet aan denken dat je na 72 jaar geconfronteerd wordt met het gevoel dat je dag in dag uit (en dat is op die leeftijd ruim 26.000 dagen) niet tevreden bent met wat en erger nog wie je bent. Betekent dat nu ook dat er niets te wensen over zou blijven? Nee,dat is het nu ook weer niet, dat zou maar leiden tot een inerte gezapigheid. Nee, het lijkt me ook heel leuk eens verder te fantaseren over wie of wat ik had kunnen zijn als ik niet Jan Roelofs was geweest en steeds meer was geworden. Ik heb al eens laten weten dat een bestaan aan balletdanser of strafpleiter mij wel wat geleken zou hebben. Of valse nicht. Oh, daar zou ik in geglorieerd hebben.  Maar het is er niet van gekomen. Voor danser ontbrak mij het figuur, of had ik er eigenlijk te veel van, strafpleiter is een verborgen wens gebleven en valse nicht bewaar ik wel voor een volgend leven.
Sinds gisteravond is er nog een wensje bij gekomen. Langzamerhand heeft zich bij ons de gewoonte ontwikkeld om goede vrienden als verjaardagscadeau een voorstelling aan te bieden. En zo trokken wij met een bevriend paar naar het altijd weer vriendelijke Uden waar de voorstelling ‘Showponies’ in het Theater Markant draaide. En na afloop leek het mij om in plaats van balletdanser of strafpleiter Alex Klaasen, een begenadigd theaterdier te zijn. Ik zou het zelfs daar voor over hebben om niet in Nijmegen maar in Oirschot geboren te zijn. Wat lijkt het mij heerlijk zo te kunnen dansen, te zingen, te spelen, teksten te schrijven. In gedachte dans en zing ik met hem mee. In gedachte, want als de voorstelling voorbij is heb ik al heel veel moeite uit mijn stoeltje omhoog te komen voor de staande ovatie die hij en de zijnen  verdient.
Een showponie is volgens Klaasen, degene die wij denken te moeten zijn voor alle andere mensen omdat ze ons dan het leukste vinden. Een showponie, wie is dat eigenlijk niet?