Shockwave

Gade raadde mij aan weer eens een consult aan te vragen bij mijn rugspecialist. Want de rug speelt nog met enige regelmaat in meer of mindere mate op. Ik bel de praktijk van de specialist, maar krijg te horen dat hij een fiks aantal weken niet te bereiken is. Zijn antwoordbandje verwijst mij door naar een collega die haar praktijk in een  aanpalende gemeente heeft. Ik maak een afspraak en omstandig krijg ik uitgelegd waar haar spreekkamer zich bevindt en hoe die te bereiken. Ik neem het maar half in me op, dat wordt later duidelijk. Wel heb ik straatnaam en huisnummer goed verstaan, maar de naam van de arts is mij op het moment van de afspraak al weer ontschoten.
Keurig op tijd draai ik het parkeerterrein op en ga dan een soort Kafkaiaans gebouw binnen met lange gangen en heel veel namen van behandelaars en technieken op de verwijsborden. Maar die maken mij niets wijzer. Voor een van de deuren zit een mevrouw, maar zij kan mij niet verder helpen. Zij zit te wachten voor een schoonheids- annex massagesalon. Ik weet zeker dat ik daar niet moet zijn. Ik herinner mij dat een van de laatste telefonische instructies was dat ik maar ergens bij twee stoeltjes moest wachten en dan binnengeroepen zou worden. Ik zie een halletje met een stoel en ga daar maar zitten. Dan kom ik op het lumineuze idee mijn afspraak te bellen. Het telefoonnummer staat nog in mijn mobieltje. Op het zelfde moment dat ik mijn telefoon pak gaat die over. Het is de arts die mij er  aan herinnert dat ik een afspraak met haar heb en ze vraagt waar ik blijf. Ik vertel haar waar ik ben. Dat blijkt een etage te hoog te zijn.
Zij bekijkt en bevoelt mijn rug. De wervels lijken redelijk goed te staan. Zij stelshockwave voor. Nooit van gehoord. Ultrasone geluidsgolven gaan op mijn gekwetste spieren te keer. ’s Middag lijk ik helemaal niet meer te kunnen lopen zonder au, au. Vandaag gaat het een stukje beter. Woensdag heb ik weer een afspraak. met weer een nieuwe behandelaarster.