Shampoo

Onder de douche. In het zwembad. Ik heb weer net mijn halfuurtje senioren aquafit er op zitten. Even het zwembadwater afspoelen. Zo als gewoonlijk heb ik geen shampoo bij me. Maar dat is geen probleem. Telkens als ik geen shampoo bij me heb, hoef ik niet anders te doen dan mijn hand uit te steken naar een buurman of buurvrouw die wel shampoo bij zich heeft en zonder verder iets te vragen krijg wat toegestopt en  kan ik uitgebreid mijn haren wassen. Deze keer handel ik wat onzorgvuldig of was het dat ik meer shampoo kreeg dan verwacht. Shampoo in mijn oog. Dat prikt. Ik knipper het goedje uit mijn oog dat later bij nadere inspectie toch ook een beetje rood er uitziet. Geïrriteerd. Dat is lang geleden, shampoo in mijn oog. En onder die douche in het zwembad ben ik opeens weer tientallen jaren terug. Ik ben weer thuis. Het huis waar ik als kind opgroeide. Een goed, ouderwets huis. Een douch hadden we niet, warm water kwam alleen uit een keteltje dat een tijdje op het gas had gestaan. De wekelijkse wasbeurt was in een zinken teil. Nog voel ik de bons waarmee mijn moeder mij vanuit de teil op de tafel plantte. En dan de handdoek om, die bij het kolenfornuis was opgewarmd.
Haren wassen volgde een ander ritueel. Een zakje shampoo-poeder van Castella werd opgelost in wat water. Dat pakje zie ik nog zo voor me. Een juffrouw met weelderig haar omringd door een een Keukenhof aan bloemen, als rustte zij op een bloemenbed. Ik hing over de gootsteen en met die Castella-oplossing werd mijn haar gewassen.”Is het niet te heet?” “Nee, het gaat net.” Bij het uitspoelen kwam het water direct uit de ketel  van het gas. Vaak net iets te heet. Ai. Koud water erbij. “Ja, zo is het lekker.” Ik herinner me bijna geen wasbeurt zonder dat de shampoo in mijn ogen prikte. “Houdt je ogen dan ook goed dicht!” “Ja, mam, maar het prikt zo.” “Gaat zo weer over.” Met een warme handdoek droogt ze mijn haar.
In het zwembad bedank ik mijn buurman onder de douche voor zijn shampoo. “Ik heb wat in mijn oog gekregen.” “Prikt, hè?”