Schuurtje

Achter in onze tuin staat een schuurtje. Het is een schuurtje van niks. Een paar vierkante meter. Er staat een oude tafel in, wat tuingereedschap en een nooit gebruikte barbecue. In de zomer worden er de kussens van de tuinstoelen in bewaard. ’s Winters niet, dan kon het wel eens te vochtig zijn. Het schuurtje staat er nu een paar jaar. Opgetrokken uit Canadees hardhout. Zijn voorganger was een heel erg krakkemikkig exemplaar. Meer een kinderspeelhuisje dan een schuurtje. Een laag deurtje en de helft kleiner. Dat schuurtje, dat niet eens die naam mocht hebben, viel haast als vanzelf in elkaar. Daar hoefde je niks aan te doen. De tand des tijds knaagde het gewoon weg. Het dak lekte, de muren weken uiteen. Toen het helemaal in een deplorabele staat verkeerde, was er maar een klein duwtje voor nodig om het helemaal te laten bezwijken.
Voor de vervanging was een ding duidelijk. Althans voor Gade en zij is tenslotte hoofd tuinen. Zij wilde hoe dan ook geen kant-en-klaar Intratuinexemplaar. Zij liet een klusjesman er een schuurtje neer zetten, inderdaad nog een schuurtje van niks, maar toch met een eigen signatuur. Het valt wat in het niet bij de kloeke blokhut in de tuin van de buren, maar die heeft dan ook niets van een schuurtje. Er is daar zelfs licht en verwarming, het is een volwaardige extra kamer, waar ons schuurtje, ook al is het Canadees hardhout wat schamel bij afsteekt. Bij de buren verderop staan wel Intratuinhuisjes, met een serretje maar geen Canadees hardhout. Duidelijk prefab. Voor mij zou dat goed genoeg geweest zijn, maar ja, ik ben geen hoofd tuinen.
Het schuurtje wordt vandaag opnieuw in de lak gezet. Moet om de zo veel jaar. En het gebeurt nu grondig. Een klusjesvrouw schuurt het schuurtje glad en schoon en zal het straks prachtig in de lak zetten. En ik hoef niet anders te doen dan toe te kijken, te luisteren naar het lied van de arbeid en op tijd voor een kopje koffie te zorgen. Wat kan het leven toch schitterend eenvoudig zijn.