Schuren

Wij logeren in ons eigen huis. Wij zijn verkast naar de eerste verdieping, het bovenhuis. Mijn werkkamer is woonkamer geworden en biedt overdag een veilige schuilplaats voor ons en voor Harrie de kat. Die resideert, verstopt onder de bank, zich afvragend wat dat monotone gebrom is dat haar oren van ’s ochtends vroeg tot ver in de middag teistert. Wij hebben haar uitgelegd dat het de schilders zijn die de benedenverdieping van een frisse verflaag voorzien. Maar voordat er geschilderd kan worden moet er eerst geschuurd worden, zodat alles mooi glad is. En dat schuren brengt de nodige herrie met zich mee. Dat vertellen wij Harrie , maar die toelichting is voor haar geen enkele reden om haar veilige plekje onder de bank, lekker tegen de verwarming aan, te verlaten. Zij laat zelfs tussen 08:00 uur  en 16:00 uur haar etensbak onaangeroerd. Pas als de schilder vertrokken zijn komt zij weer aarzelend onder de bank vandaan en probeert zich al snuffelend er van te overtuigen dat de kust veilig is en de voor haar snerpende geluiden verstomd zijn. Onze oudemensenoren  hebben nauwelijks last van het geluid. Harrie wel. Harrie houdt niet van schuren, Harrie houdt sowieso niet van vreemde mensen in haar huis en als er geschuurd wordt al helemaal niet.
Er schuurt wel meer in dit land. (Tjee, wat een er met de haren bijgesleept bruggetje.) Maar als het op dit moment ergens niet gladjes gaat dan is het we in of net buiten het Forum voor Democratie. Partijleiders gaan en komen toch weer terug en communiceren met elkaar via slordig opgenomen verklaringen. Als het woord democratie ooit door een partij ten onrechte als deel van zijn naam is geoormerkt dan is het wel bij FvD. Goedkope straatvechters die zich met al de middelen die ter beschikking staan bevechten. Er lijkt geen schuurpapier voldoende om daar de zaken ooit weer glad te strijken. De korte glans van even geleden bladdert als vanzelf af. Het drama dat een klucht lijkt te worden. De witkwast erover en weg ermee. Mooi klusje voor mijn schilders.