Schuldloos

Er wordt wat gepalaverd over kunst en cultuur vandaag de dag. Mensen die zich zorgen over hoe de komende bezuinigingen gaan uitpakken. Er wordt gesproken over verschraling, kaalslag, wraakoefeningen. Van de week hoorde ik in het programma stand.nl dat de stemmen staakten bij de stelling dat door de bezuinigingen van Zijlstra het cultuuraanbod te mager werd. 50% was het daarmee eens, 50% niet. Ware dit een referendum geweest, de bezuinigingen waren  niet doorgegaan. Er is geen meerderheid voor te vinden. Schrale troost.
Wat doet kunst in een mensenleven? Ze verblijdt, ontroert, onthutst, choqueert, stelt vragen, geeft antwoorden, verbijstert, verstrooit, onderricht, maakt wijs, zet je op het verkeerde been, amuseert, ergert, doet je huilen of lachen, streelt je zinnen, doet je pijn aan de oren, is er. Onontkoombaar. Want kunst is wat de kunstenaar maakt. En een kunstenaar is niet te stuiten. Door niets of niemand.
Gisteravond heb ik mij laten verstrooien. Paul Claudels nieuwste film gezien. Tous les soleils. Een feel-good-movie. Klinkt pretentieuzer dan een niemendalletje. Een treurende weduwnaar met dochter en inwonende lichtelijke verknipte broer en wat gearrangeerde amoureuze verwikkelingen. Hij is lid van een soort “Voorlezers zonder Grenzen”. Uiteindelijk wordt hij gelukkig met de dochter van een dame, die hij tot haar dood heeft voorgelezen.  Straatsburg is het decor. Bij de aftiteling blijkt dat zelfs de zwanen die in een korte scene voorbij zwemmen, gecoacht zijn want er wordt een “zwanentrainer” bij name genoemd.
Als Gade en ik na afloop naar onze fietsen lopen hebben we het over de waarde van zo’n film. Kunst? Waarom niet. De acteurs deden hun best en dat het Parool het een mislukte komedie vindt, ach. Wij hebben ons 1½ uur ondergedompeld in schuldloos vermaak. Af en toe heel lekker, al wil ik toch wat meer uitgedaagd worden, wat meer verrast worden. Dit is zo’n film waarvan ik me over een tijdje niet meer herinner of ik hem gezien heb. Maar misschien ligt dat niet alleen aan de film.