Schrijversdroom

Ik ben mij aan het voorbereiden op een gesprek dat ik volgende week zal hebben met Jan Siebelink. Bij Dekker van de Vegt zal ik een half uurtje met hem praten over zijn nieuwste boek ‘Het lichaam van Clara’. Tijdens het lezen heb ik op de boekenlegger in priegelschrift paginaverwijzingen en korte kreten geschreven. Met moeite lees ik terug: bidden, zelfstandige hoer, pertinent, snelle ommekeer, sleutelvragen, GOD!, zit Elise in dit gezelschap? en wat voor gesprek? En daar moet ik dan de aanzet voor een gesprek uit destilleren. Ik bedenk me dat in dromen en schrijven het zelfde gebeurt. In een droom ben jij alle personages uit die droom. Bij mij wil het nog wel eens voorkomen dat mijn dagstemming ernstig beïnvloed wordt door wat ik gedroomd heb. Een hoogst enkele keer lukt het me nauwelijks me te realiseren dat de echtgenote met wie ik in een droom ruzie had, niet de vrouw is naast wie ik wakker word. In de droom ben ik het allemaal zelf. Bij schrijven is dat net zo. De schrijver is al zijn personages, ze komen allemaal uit hem voort. In een roman is een schrijver in voortdurende dialoog met zich zelf, meer nog in gesprek met al de personages die in zijn roman figureren. En toch: de schrijver ≠ romanfiguur. De valkuil van ≠ een = te maken blijft altijd aanwezig. Zeker als het werk een sterk autobiografische inslag heeft en bij Sieblink is dat zo. In een vorig gesprek dat ik met hem had over een eerder boek vlakte hij de grens tussen hem en de romanfiguur zo goed als helemaal uit. Ben nu benieuwd hoe zeer hij Clara is.
Gisteravond presenteerde Cees van der Pluijm zijn nieuwste bundel ‘Voorlopige bestemming’. Een bestemming waarvan hij zelf dicht: “Een tussenstop kan nu de laatste zijn.” Jaren geleden koos ik voor over een tijdje een regel van Cees als epitaaf: “Er is genoeg genoten.” Zijn nieuwe bundel doorbladerend stuit ik op de regel: “Geluk is sterven zonder spijt.” Ook niet slecht als grafschrift.