Schrijver

Het was wat verrassend mij zelf als als dichter aangekondigd te zien in de folder van het ‘Boekenbal voor Lezers’. Natuurlijk, ik heb een bundeltje uitgegeven, waarvan nog maar enkele exemplaren voorhanden zijn. Maar mijn poëzieproductie is nog maar erg gering. Hoofdschuldige daarvan is dit dagelijkse blog. Elke dag een stukje schrijven lijkt fnuikend voor het schrijven van poëzie. Bovendien troost ik mij met de geachte dat een gedichtje qua bereik vaak niet verder komt dan mijn eigen computer. Ik zend niet in naar min of meer literaire tijdschriften, heb te weinig goed materiaal voor een tweede bundel en troost me met de gedachte dat mijn dagelijkse korte verhaaltjes nog steeds door een aantal mensen gelezen worden. Ik schrijf vooral voor me zelf, maar vind het een plezierige gedachte dat een aantal mensen over mijn schouder mee leest.
Afgelopen zaterdag op het Boekenbal had ik een groot publiek. Een redelijk gevulde Grote Zaal van de Vereeniging luisterde met de nodige aandacht, dat voel je als je op het podium staat, naar mijn bijdrage. Voor wie het gemist heeft, die is terug te lezen als blog van gisteren. Na afloop complimenten. Uiteraard van de aanwezige vrienden en bekenden. Die zijn beleefd genoeg om je niet onmiddellijk de grond in te boren. Maar aardiger is het commentaar van jou verder onbekende mensen, zoals die meneer die door mijn verhaaltje weer in contact kwam met zijn eigen allang weer vergeten herinneringen en mij daarvoor bedankte. Of die mevrouw die langs loopt als ik aan het vertrekken ben en mijn fiets van het slot haal en mij toevoegt dat ze zeer genoten heeft van mijn ’toespraak’, zoals zij het noemt. Ach ja, als schrijver ben ik ook jarenlang toesprakenschrijver geweest en kennelijk had mevrouw dat herkend.
Dit weekend heb ik ook een vertaling in het Nimweegs naar een uitgever gestuurd. Als dat vastere vorm krijgt vertel ik daar meer over. Er blijft nog genoeg te schrijven over.