Schouderklopje

Het is net 23.00 uur geweest. Ik schakel op mijn computer www.politiek24.nl uit. Ik zag daar het allerlaatste staartje van het, laten we het maar noemen, Lucassendebat. Soms denk ik dat elke letter er aan gewijd er een teveel is. Van mij dan ook geen analyse, die zijn al overal gegeven en komen allemaal tot dezelfde conclusie. Wat mij wel bevreemdt is dat ik in die conclusies en commentaren nauwelijks verbijstering constateer. Het lijkt dat iedereen zich neergelegd heeft bij het feit dat het land geringeloord is door Wilders. Nee, niet Wilders en consorten, maar door hem alleen. De rest van zijn fractie laat zich gewillig tot stemvee degraderen. Gezien hun kwaliteiten denk ik ook niet dat er een promotie inzit.  Ik hoor hoe Pechtold en Halsema de PVV-leider op zijn nummer zetten, maar dat lijkt hem niet te raken. Halsema is de laatste spreekster. Als zij langs de premier in vak K komt knipoogt hij vluchtig naar haar. Hoe moet je dat nu weer uitleggen? Is dat een knipoogje van ‘ik ben het eigenlijk met je eens’ of een van ‘ach ja, wat moet je met zo’n debat’? De premier hangt ook breeduit in zijn zetel, of het ook hem allemaal nauwelijks raakt. Zal wel een door zijn spindoctor ingegeven pose zijn. “Straal maar wat jongensachtige bravoure uit, doet het meestal wel goed”, zal het advies geweest zijn. Rutte kan ook niet anders, dus dat lukt hem wel.
De vergadering wordt gesloten. Wilders loopt snel zijn bankje uit. Hij wordt tegengehouden door Brinkman, die hem met twee handen tegenhoudt. Even lijkt het of Brinkman zijn grote leider gaat kussen. Ben ik live getuige van een hedendaagse Judaskus? Dan laat hij hem gaan en Wilders worstelt zich door een woud van hem schouderkloppende PVV-ers. De hele roedel likt zich bij de leider in. Ik ben benieuwd of dat beeld dadelijk in mijn dromen nog terugkomt. Ik hou niet van nachtmerries.