Schor

Mijn stem is bij lange na niet meer wat die ooit was. Mijn neurologe heeft verteld dat dat een gevolg is van een van kwaaltjes die ik heb. Mijn stem is niet alleen heser geworden en ook veel zachter, maar ook de articulatie heeft betere tijden gekend. Dat is wennen voor iemand die van het woord voeren zijn bestaan had gemaakt. Nu hoef ik daar mijn geld niet meer mee te verdienen, maar ik droom toch geregeld dat ik een toespraak of inleiding moet houden en mijn praatje dan uitmondt in een voor mij onverstaanbaar gebrabbel. Het lijkt of de letters in mijn mond over elkaar heen tuimelen. “Brakalabarie“, hoor ik mij zelf zeggen. Maak daar maar eens chocola van. Ik zelf begrijp al niet meer wat ik wil zeggen, laat staan een ander.
Ik weet niet zeker of de verschorring (mooi neologisme) door mijn neurologische afwijking komt of dat het eenvoudigweg een koutje is dat zich hardnekkig heeft vastgezet op mijn stembanden. Maar het kan ook wel een bijwerking van een van mijn medicijnen zijn. Als je de lijst daarvan die op de bijsluiters staan op een rijtje zou zetten dan is er haast geen kwaal meer ter wereld die geen bijwerking zou kunnen zijn.
Ondanks die wat aangetaste stem ga ik toch maar weer eens naar de repetitie van mijn smartlappenkoor. Het is alweer een hele tijd geleden dat ik geweest ben. Het koor komt op een nieuwe plaats samen. Het is even zoeken naar en parkeerplaatsje. Enthousiast wordt ik door een aantal leden na mijn lange afwezigheid begroet. Ik mag om mijn terugkomst te vieren een verzoeknummer indienen. Ik kies voor De Mallemolen. Ik heb ooit gezorgd dat dit liedje op ons repertoire kwam. Maar voor we zo ver zijn worden er eerst andere deuntjes gezongen. Het geluid dat ik produceer valt me erg tegen. Het is een sonoor gebrom waar met enige moeite een melodie in is te herkennen. Ik zingzeg maar een beetje en troost me met de gedachte, zonder mij aan hem te willen spiegelen, dat Leonard Cohen daar tot op hoge leeftijd stadions mee vol kreeg.