Schoorsteenveger

Vorig jaar, aan het begin van de herfst, dacht ik een prompte afspraak te kunnen maken met de schoorsteenveger. Het seizoen waarin we ons houtkacheltje weer geregeld wilden laten branden stond weer voor de deur en dan is het goed je verzekerd te weten van een deskundig geveegde schoorsteenpijp. Maar ik rekende buiten de waard. Het leek wel of iedereen met een kacheltje of open haard het zelfde idee had. Er was een wachttijd van zo’n 4, 5 maanden en het leek raadzaam toch maar een afspraak te maken, want anders kon het wel eens komende zomer worden voor ik aan de beurt was.
Vandaag was het zover. Mijn schoorsteen werd geveegd. De veger begroette mij en wist zich te herinneren dat ik bij een vorig bezoek verteld had over de daagse stukje die ik schreef en of ik dat nog steeds deed. Destijds had hij er een gelezen die over de vorige veegbeurt ging. Maar daar was het bij gebleven. Hij excuseerde zich er bijna voor. Nergens voor nodig, vond ik. Hij herinnerde zich nog dat hij geen ladder nodig had om op het dak te komen, maar dat dat kon via de vluchtladder van de buurwoning. Voordeel als je naast een goed onderhouden studentenwoning woont. We babbelen wat over het schoorsteenvegersvak, waar hij meer over te vertellen heeft dan ik. Een vak dat bij hem van vader op zoon is overgegaan. Maar zijn zoon lijkt voorlopig meer geïnteresseerd in het bezig zijn met auto’s, maar misschien heeft zijn dochter over een paar jaar belangstelling. Dan zou zij de vijfde vrouwelijke schoorsteenveger in Nederland worden. Hij glimlacht bij het idee.
De schoorsteen is geveegd. Ik krijg het advies om over een jaar weer te laten vegen, een schone pijp verzekert mij van een goed brandende kachel.
Ik heb zijn verhaal aangehoord en regelmatig last gehad van mijn kriebelhoest, die nog te vast zit. Er zou eigenlijk ook zoiets als een luchtpijpveger moeten zijn. Een keer per jaar die goed zijn werk laten doen en niks geen last van vastzittende hoest. Nu hoop ik dat het middagdutje wat verlichting brengt.