Schoonmoeders

Ik had ooit, niet eens zo heel lang geleden, twee schoonmoeders. Nu geen een meer. Ze zijn allebei overleden. Hoe kom je aan twee schoonmoeders? Dat doe je door de band met je ex-schoonfamilie goed te houden en voor een tweede keer te trouwen. De ‘oude’ schoonmoeder wil je helemaal niet kwijt en de ‘nieuwe’ krijg je gratis met je echtgenote meegeleverd. De twee moeders, die ik overigens allebei altijd met ‘mevrouw’ ben blijven aanspreken, verschilden als dag en nacht van elkaar. Nu geen vergelijking hier wie de aardigste, gezelligste, charmantste was. Maar wat hen wel vergelijkbaar maakt is de dappere wijze waarop zij stierven. Voorbeeldig. Mijn ene schoonmoeder werd heel kort heel ernstig ziek. Maar de overgave waarmee zij dit alles nam zonder ook maar een moment slachtoffer te worden, was bewonderenswaardig. En als je als laatste woorden hoort : “Bedankt voor alles” en dat uitgesproken zonder onderdanigheid blijft er een beeld over  waarin mildheid overheerst.
Mijn andere schoonmoeder, de eerste, was een bijzondere vrouw. De tweede ook wel, maar weer heel anders. Toen de eerste al heel oud was, besloot zij dat haar leven lang genoeg geduurd had. Haar 90e verjaardag heeft zij nog groots gevierd met kinderen, kleinkinderen, schoonzoons  en -dochters. Zelfs gade en ik waren erbij en nog wat aanpalende familie. Kort daarvoor was zij bij haar zoon in diens Siciliaanse huis op bezoek geweest. In haar eentje ondernam ze zo’n reis. Frêle en breekbaar zag zij er uit, maar was dat allerminst (toch nog een overeenkomst met de andere schoonmoeder). En toen besloot zij dat ze lang genoeg geleefd had. Omdat ze, zoals ze me eens toevertrouwde, soms geen enkele reden kon verzinnen waarom ze ’s ochtend haar bed uit zou komen. De zinloosheid van haar bestaan kon niemand van haar wegnemen. En zo besloot ze op te houden met eten. En na een tijdje stierf ze. Vandaag precies vier jaar geleden.
Twee schoonmoeders, waar ik voor straks nog veel van kan leren.