Schoonheid

Schoonheid en effectiviteit gaan lang niet altijd samen. Iets kan heel erg mooi zijn, maar het resultaat is nihil. De halve finale van het EK tussen Duitsland en Frankrijk was daar een voorbeeld van. Ik bekeek de wedstrijd en had niet echt een voorkeur voor een van beide landen. Ze waren en zijn me allebei even lief, hetgeen een positieve benadering is van het feit dat ze me in gelijke mate onverschillig laten, in ieder geval op voetbalgebied.Duitsland voetbalde de sterren van de hemel, in ieder geval tot het 16-metergebied. Het Franse voetbal leek in beton gegoten, geen speelsigheid in te herkennen, met zijn allen voor de eigen goal hangen en af en toe eens een gemankeerde uitval, die meestal verloren liep in een verkeerde pass. Totdat ene moment dat de hand van Schweinsteiger op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was, althans voor de Duitsers. De Fransen dachten daar heel anders over en zo werd het 1-0. Frankrijk stond voor. De tweede helft was een replica van de eerste helft met een frommelgoal. 2-0. Frankrijk door naar de finale.
Voetbal is geen jurysport. Er loopt weliswaar een scheidsrechter met assistenten rond die in de gaten houdt of men elkaar niet al te hard onderuit schoffelt, maar die geeft geen punten voor een mooie aanval, een haarzuivere pass of een miraculeuze redding van de doelman. Ook zitten er geen juryleden langs de kant die na de wedstrijd bonuspunten kunnen geven voor spelinzicht, schoonheid of vernuft. En zo telt aan het einde alleen maar wat er op het scorebord staat. In dit geval 2-0 en dat betekent dat Frankrijk gewonnen heeft en Duitsland verloren. En wat niet meer telt is de aanvalsdrift van de verliezer, de kracht van zijn spel en de inzet. Schoonheid telt niet mee, alleen de keiharde cijfers. Voetbal is geen jurysport.De cijfers tellen en een cijfer wordt bepaald door het al of niet over de doellijn zijn van de bal. Schoonheid levert niets op. Voetbal is oorlog, geen kunst.