Schoolreisje

In mijn lagere schooltijd heb ik nooit meegedaan aan een schoolreisje. Daar was in het Waterkwartier geen geld voor. De enige bus waarin we in reden was die naar het zwembad voor het geregelde schoolzwemmen. Het jezelf onder de banken in de bus verstoppen als je weer terug kwam ken ik alleen uit de verhalen daarover in boeken en films. Ook ben ik te oud voor de jaarlijkse Romereis van mijn middelbare school. Mijn kinderen hebben dat later wel meegemaakt, zelfs Pskov in Rusland was met de klas ooit hun reisdoel. Schoolreisjes maakte ik pas mee op de Akademie. Maar die heette toen al eindejaarsexcursies. Die hadden een educatief doel, bijvoorbeeld naar het Vlaamse volkshogeschoolwezen, maar verdronken meestal in ongebreidelde braspartijen.
Later veel later maakte ik een KRO-groepsreis naar Rome, inclusief audiëntie bij de Heilige Vader, een witte vlek ergens aan het einde van een immense hal. Dat had, naar ik aannam al wel iets van een schoolreisje
En dan was er gisteren die groepsreisje  naar ‘s-Hertogenbosch. De Zaterdagse koffieclub op vrijdag naar de Jeroen Boschexpositie. Een cadeautje van de club aan een van haar leden. Een reisje met het geharrewar wat daar bij hoort. We zouden met de trein, maar dan kort voor vertrek vindt een van ons dat het te hard regent. Toch maar met de auto? De whatsappjes vliegen over en weer. Toch maar met de trein. Op het perron nog vlug koffie gehaald en oei, vergeten in te checken. Twee van ons sprinten of ze voor Rio gekwalificeerd willen worden terug naar de poortjes.  Net op tijd terug. Met ons negenen nemen we de macht in een coupé over. Zo voelt een schoolreisje dus. Niemand onder de vijftig en toch die opwinding van kinderen samen op reis. In Den Bosch vergeten weer anderen uit te checken. Op naar het Museum. Ik slenter in mijn eentje door de tentoonstelling. Sta lang stil bij een schilderij over de lijdensweg van Jezus. Zo vier ik mijn eigen Goede Vrijdag.
Na anderhalf uur vinden we elkaar weer. Op naar een late lunch. We zingen voor wie jarig was. Terug met de trein. Gade checkt in met de verkeerde kaart en verspeelt zo een vrij-reizen-dag. Ik voel mijn voeten niet meer, of juist wel. Ik ben goed moe van zo’n schoolreisje 2.0.