Schilders

De schilders zijn in huis. Gisteren trokken ze binnen met hun ladders , kwasten, schuurpapier en bussen verf. Eerst wassen, dan schuren, dan gronden, dan aflakken. Maar ze ver zijn ze nog lang niet. Dat duurt nog wel een paar dagen, zeker met dit weer. Als het regent, wordt er niet geverfd. Dan zijn de schilders even elders, binnen aan het schilderen. Zoals nu het geval is. Vanmiddag komen ze weer terug. Als het droog is, anders morgen.
Van tijd tot tijd zorg ik voor een kop koffie. De pauzes zijn maar kort. De schilders willen door. Toch even een praatje. Ik ben op zoek naar de mens achter de schilder. Een van de schilders heeft een merkbaar Arnhems accent. Hij praat tenminste zoals ik mij herinnerde dat mijn oom Hendrik praatte. En niet alleen hij maar ook zijn kinderen en dat waren er heel wat. Hij zorgde bij mijn tante Nelly, de zus van mijn vader, voor heel wat nageslacht die allemaal een Arnhemse tongval hadden. Mijn oom Hendrik was destijds portier bij V&D. Het was in de jaren ’50. In een imposant uniform stond mijn oom voor de deur van de Arnhemse V&D. Gezien zijn aankleding dacht ik in die tijd dat portier de hoogste functie was die er bestond. Mijn oom was eigenlijk de baas van V&D. Oom Hendrik is al lang dood en V&D failliet.
Het Arnhemse accent van mijn schilder brengt mij weer bij mijn nu zo goed als uitgestorven Arnhemse familie. Nog een nicht leeft. Tientallen jaren niet meer gezien. Ze zal mij niet meer kennen. Destijds vaak op bezoek geweest. Familiebezoek. Ik kan het huisje waar ze woonden nog zo voor de geest halen, de tuin, het hekje. Ik hoor hun taal weer bij mijn schilder. Geeft klank aan mijn herinnering.
Mijn schilder heeft een stopwoordje. Elke zin sluit hij af met “weet je wel”. Het heeft geen enkele zin hem er op te wijzen dat ik het niet weet. De koffie is gedronken. “Ik moet maar weer eens aan de slag. Het is nu mooi droog, weet je wel” .