Schijven

Ik zit in een werkgroepje dat probeert de stad wat op te leuken door her en der aardige tekstcitaten of gedichten een aansprekend plaatsje te geven. Uitgangspunt daarbij is dat de tekst de omgeving versterkt en de omgeving dat zelfde doet met de tekst. In de loop van de afgelopen jaren zijn er al heel wat teksten aangebracht. We hebben daarover overleg met de eigenaar van het pand waar de tekst op of bij is gepland en als die er is, is de mogelijkheid schier onontkoombaar je in het gemeentelijke net van verordeningen, regelingen en voorschriften te begeven. Welstandscommissie, monumentencommissie bouwcommissie en weet ik wat nog al niet. Iedereen wil er iets over te zeggen te hebben. Nog erger wordt het als er een ander (semi-)overheidsorgaan bij is betrokken. Dan lijkt het een dubbele doolhof. Natuurlijk, al die commissies, al die mensen in die commissies, daar ben ik van overtuigd, doen dat met de beste bedoelingen. Zij hebben het beste voor met de stad of het bouwwerk waar ze iets over te zeggen hebben. Soms verdenk ik hen er wel van dat zij hun visie de enig juiste vinden en dat kan gewoonweg niet. Dat is immers die van onze werkgroep. Maar je wordt er wel een beetje ibbel van als je van het ene orgaan nou net te horen hebt gekregen dat je een bord wel mag aanbrengen, maar dat het tamponeren van een tekst niet mag, terwijl de andere partij nadrukkelijk zijn voorkeur heeft voor het schilderen van de tekst direct op de betonnen ondergrond van een bouwwerk. Ook het verwijt dat wij de stad willen volhangen met onnozele bordjes met tekst is natuurlijk te zot voor woorden, terwijl ons project nou net over het zorgvuldig met woorden omgaan gaat. Het werkt als tegen elkaar indraaiende schijven, waarbij het zorgvuldigheid vereist om zo te manoeuvreren dat de laatste beslissende schijf precies dezelfde  kant opdraait als jij beoogt. En dat vergt strategisch denken, veel slikken en toch maar weer een vervolgafspraak maken.