Schaken

Het is weer begonnen. In alle heftigheid. Het politiek schaken onder de Haagse kaasstolp. Er is een stuk op het bord verzet. Letterlijk. Op de plattegrond van de Tweede Kamer is Hero Brinkman een blok opgeschoven. Iets meer naar het midden toe zit hij nu eenzaam ingeklemd tussen het CDA en de VVD. Bij een van de andere partijen heeft er een wissel plaats gehad en die nieuwe leider mag meteen ook nieuwe termen introduceren. Houtje-touwtjeskabinet. Vreemde term en misschien ook niet helemaal slim gekozen. Want zo’n duffelse houtje-touwtjesjas was toch een toonbeeld van stevigheid en die houtjes en touwtjes zorgden er toch maar mooi voor dat de panden stevig over elkaar sloten. En dat lijkt me nu net iets wat deze nieuwbakken oppositieleider nu niet wil. Nee dan is de analyse dat het een plakbandcoalitie is geworden meer van toepassing. Want zelfs bij het beste plakband weet je niet precies wanneer het, onverwacht, toch loslaat.
Er is tumult op het schaakbord. Een ingewikkeld bord, want er wordt niet alleen met de kleuren zwart en wit gespeeld, maar ook nog met groen en rood en oranje en blauw. En dat in allerlei schakeringen. Bovendien is de waarde van de stukken ook heel verschillend. Stukken kunnen promoveren. Worden zomaar leider van een zelf benoemde groep, andere stukken verdwijnen en worden ingewisseld en van heel veel stukken heb ik nog nooit gehoord en kan dan ook nauwelijks bevroeden wat hun invloed en belang is. Als ze dat al zouden hebben. En deze wisseling, wat betekent die voor de bijbordjes in provincies en gemeenten?
Een van de verwijten van de afgescheiden speler is dat hij in een partij zat die maar een lid kent en naar het pijpen van een man dient te dansen.  Ik weet niet uit hoeveel leden de Groep Brinkman bestaat, maar ik heb niet de indruk dat gesproken kan worden van een brede volksbeweging.
Ik ben een slecht schaker. Ken net de loop der stukken en weet hoe ze op het bord moeten staan. Maar als er mee geschoven wordt ben ik al gauw de draad kwijt. Maar daarin ben ik niet de enige.