Samsung

Als er een nieuwe god uitgevonden zou moeten worden zou die wat mij betreft best eens Samsung kunnen heten. Een god in pocketformaat, handig en altijd en overal bij je. Dat laatste lijkt hij gemeen te hebben met de enige ware. Mijn Samsung Galaxy zoveel lijkt los van mij zijn eigen leven te leiden. Zonder dat ik maar enige grip op heb, laat staan dat ik het begrijp, voegt hij icoontjes toe aan de schermpjes, de vele schermpjes die hij rijk is. Ik heb wel zeven keer de mogelijkheid om naar Horizon-tv te gaan en de telefoonfunctie licht wel vijf keer her en der  op. Ik herinner mij niet dat ik een handeling heb verricht die daartoe aanleiding heeft gegeven, maar toch zijn mijn schermpjes een ongeordende puinhoop met overtollige keuzemogelijkheden. Samsung heeft vele voor mij verborgen mogelijkheden. Ik maak een foto van een uitbundig in bloei staande magnolia in de achtertuin met de bedoeling die naar Gade in Zwitserland te sturen om te laten zien dat het hier ook mooi is. De foto lukt redelijk, maar het verzenden lukt niet. Waarom? Moet je mij niet vragen, ik ben Samsung niet. Ik heb een paar knopjes ingedrukt en zie tot mijn verrassing dat ik Gade gebeld heb. Niet de bedoeling. Verbreek de verbinding onmiddellijk. De telefoon gaat. Want dat is toch ook het mooie dat je met een smartphone ook nog kunt bellen. Het is gade zelf. “Ik zag dat je gebeld hebt.” Ik leg haar uit dat dat niet de bedoeling was, maar dat Samsung bepaald had dat ik haar belde. Samsung heeft het zo gewild. Zal daar zo wel zijn redenen voor hebben. De mens wikt, Samsung beschikt.
Ik bel Zoonlief. Hij heeft geen idee hoe er al die drie, vier dubbelen icoontjes verschijnen. Hij kan me wel uitleggen hoe die er af te krijgen. En dat lukt me. Het wemelt nu veel minder icoontjes op het scherm, maar hoe lang dat zal duren? Samsung zal best wel weer toeslaan. Gij kent dag noch noch uur.