Saint-Hippolyte-du-Fort-5

Ik had mij geen enkele voorstelling van de Cevennen gemaakt. Ik dacht daar ook nooit te komen, dus ik gevoelde geen enkele aandrang om te fantaseren hoe deze zo zuidelijke Franse landstreek er uit zou kunnen zien. Op mijn vroegere vakanties was ik niet verder gekomen dan de Provence en de Ardeche. Ik kan mij herinneren hoe die er uit zagen, maar de Cevennen waren voor mij een Terra Incognita. Totdat Neef en echtgenote tot een gigantische carrière-switch besluiten en hun theatrale activiteiten  beëindigen en naar dat kleine dorp verhuizen dat de naamgever is van de afgelopen en de nog komende twee of drie blogs en waar zij een chambres d’hôtes beheren.
Wij zijn hier nu een kleine week en verkenden een paar dorpjes, waarbij mijn opvouwbare mini-scootmobieltje zijn nut meer dan eens bewees. Er is een weg die wij al wel zeer goed kennen, dat is de route naar  Anduze, een dorpje dat we niet alleen bezochten als toerist, maar waar we ook door heen kwamen op weg naar de garage waar onze lekke band vervangen werd. Een keer als repatrianten op een veredelde sleepwagen en vanmiddag weer om de voorlopige rechter voorband te laten vervangen door het definitieve exemplaar. Dat is steeds een ritje van zo’n 20 kilometer door een vriendelijk glooiend landschap. En zo dacht ik de Cevennen te leren kennen. Maar dat beeld heb ik na vanochtend danig moeten bijstellen. Na een bezoek aan de markt van Lasalle, een dorp waar de laatste nog levende hippies zich terug getrokken lijken te hebben, de meisjes dreadlocks dragen en de mannen kaal zijn of een armetierig staartje hebben gevlochten van het weinige haar dat hen nog rest, laat onze gastvrouw ons een gedeelte van de Cevennen zien dat mijn beeld van deze regio wel degelijk bijstelt. Het is nog niet het ruigste deel (dat bewaren we misschien wel voor een volgend bezoek) maar het is genieten van de kronkelende wegen en onverwachte vergezichten.Het genoeglijke familiebezoek krijgt een meer toeristisch gehalte.