Rustig

Ik neem het er vandaag nog maar eens van. Ik plak nog minstens een dagje aan mijn gammel zijn aan. Ik vind dat ik dat wel verdiend heb na een nacht fiks blaffend en niesend doorbrengen. Dat hoesten en proesten zat niet alleen mij in de weg, maar ook Gade had er danig last van. Op dat soort momenten prijzen wij ons gelukkig met een huis dat voldoende ruimte heeft om afzonderlijk de nacht door te brengen en ook nog te beschikken over een goed logeerbed, zodat de ander zich niet hoeft op te krullen op een niet helemaal comfortabele bank. Gade wijkt uit naar de logeerkamer een verdieping hoger. Het geeft mij de vrijheid ongegeneerd op de meest onsmakelijke wijze gehoor te geven aan mijn hoestprikkels. En Gade is dan verzekerd van een min of meer gegarandeerde nachtrust. In dat soort gevallen blijft het natuurlijk betreurenswaardig dat Harrie de kat, normaal onze gezamenlijke bedgenoot, dan ook kiest voor Gade en een warm plekje creëert  bij haar op het dekbed. Harrie houd niet van geblaf, zij is niet voor niets een kat
De koortsthermometer beweegt zich langzaam naar meer acceptabele waarden, maar het lijf voelt nog niet helemaal topfit aan. Nu leef ik ook niet in de veronderstelling dat dat ooit nog zal gebeuren, ik ben tenslotte geen 25 meer. Ik heb wel eens gelezen dat je dan op je hoogtepunt bent en dat je daarna  aan een niet meer te stuiten aftakeling begint. Het blijft verwonderlijk dat ik daar nu al bijna 50 jaar me bezig ben, maar ook dat er toch nog de nodige reserves zijn om het wat uit te zingen.
Vandaag ben ik dus weer een dagje thuis, een biotoop waar ik mij zeer wel in bevind. Blijft natuurlijk jammer dat ik daardoor Gades gesprek met een schrijfster mis, wier nieuwste boek vanmiddag in de lokale boekhandel wordt gepresenteerd. Maar straks hoor ik vast wel hoe dat gegaan. Goed naar ik aanneem, zoals met met mij, als ik me maar rustig houd, ook allengs beter gaat.