Rusten

Vandaag doe ik rustig aan. Vandaar dat dit blog ook veel later verschijnt dan gebruikelijk. Ik heb lekker lang uitgeslapen en voor de rest van de dag doe ik rustig aan. Ik laat zelfs de zaterdagse koffieclub aan mij voorbij gaan. Want gisteren was het mij het dagje wel. Vol van activiteiten. Bijna te vol. Het begon met mijn revalidatie-uurtje. Stevige oefeningen doen en tot de vreemde ontdekking komen dat de pezen en spieren in mijn rechtervoet en -been nog zo zwak zijn dat het mij niet lukt op mijn tenen te staan anders dan met behulp van het linkerbeen. Of dat ooit nog goedkomt? Maakt het ook bijna onmogelijk op mijn tenen te lopen. Doe ik van zelf rustiger aan.
Gistermiddag las ik voor de achtste een column in het ‘Geschiedeniscafé’, waar ik inging op de thema’s van die bijeenkomst. De nieuwe Nijmeegse brug en de Canon van de geschiedenis. Vier keer per jaar is er zo’n café. Nauwelijks stoelen genoeg. Veel belangstelling. Tussen de twee serieuze onderwerpen mag ik een column voorlezen, waarin ik wat schuin aankijk tegen het gebodene. Geeft toch altijd weer een kick en sluit aan bij wat ik al vaker gezegd heb: “Geef mij een microfoon en een handvol publiek en ik ben gelukkig.”
Na dat café haasten Gade en ik ons naar het Stadhuis, waar ik mag meewerken aan de 15e editie van het Nimweegs Dictee. Dit jaar heeft de avond een iets ander opzet. Ik ben sowieso erg blij dat ik mee kan doen. Een paar weken geleden had ik er nog een hard hoofd in. Maar het lukt me, ondanks dat nog steeds wat onwillige been. Wat me heel goed bevalt is de duo-presentatie, destijds afgesproken voor het geval ik niet zou kunnen mee doen. Mijn herenclub zet weer een sprankelende avond neer. En ik ben met microfoon en publiek weer zielsgelukkig. De nieuwe opzet moet wel wat bijgevijld worden, maar daar hebben we een jaar de tijd voor.
Het Dictee wordt afgesloten met een bezoek van de voortreffelijk Prins Carnaval van dit jaar HansI V. In onze herenclub geen onbekende! Ik ontvang zijn prinsenonderscheiding. Zo rust ik vandaag niet alleen uit, maar kan ik ook op mijn lauweren rusten.