Ruïne

In mijn leven zijn mij maar weinig rampen overkomen. Ik bedoel onheil van buiten. Van binnen ben ik rijkelijk bedeeld met ongemakken van diverse soort en heftigheid, maar daar is met wat aanpassingen nog redelijk mee te leven. Nee, met rampen van buiten bedoel ik catastrofes die een grote impact op mijn leven gehad zouden kunnen hebben. In 1953 was er de watersnood, maar ik was nog te jong om mij goed te realiseren wat voor een onheil die aanrichtte, bovendien was dat ver weg. Jaren later trilde mijn bed. Een aardbeving bij Roermond liet zich tot in Nijmegen voelen, maar dat leverde niet meer op dan dat Gade slaperig tegen mij zei:”Aardbeving”, zich omdraaide en gerust weer verder sliep.
Of het een ramp genoemd kan worden dat wij een keer een deur open lieten staan en toen we weer beneden kwamen zagen dat de televisie verdwenen was, is een vraag die we nog nooit beantwoord hebben.
In 1993 en 1995 bedreigde hoogwater de omgeving van Nijmegen. Mijn huis lag hoog genoeg, we hoefden niet weg en het was voor mij alleen maar een spannende tijd als een van de gemeentelijke woordvoerders die de toegestroomde internationale pers te woord stond.
Nee, echte rampen zijn mij gelukkig door de jaren heen bespaard gebleven. Geen zware auto-ongelukken, geen instortingen, geen branden. Afkloppen.
Gisteren was ik in Oortjeshekken, dat charmante logement aan de dijk in de Ooijpolder. Het zou zonder al te veel aanpassingen kunnen dienen als het decor van een film die lang geleden speelde. Het café wordt geflankeerd dor een oude boerderij. Werd geflankeerd. Want een paar weken geleden legde een fikse brand die boerderij in de as. Het rieten dak brandde als een lier. Gelukkig sloeg de brand niet over en raakte niemand gewond of erger. Gisteren zag ik de ruïne die overbleef. Een puinhoop met wankel gestutte muren en geblakerde balken. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn als je in zo’n inferno terecht zou komen. Ik huiverde en niet alle omdat het net weer begon te sneeuwen.